L'enfer, c'est les autres

Ό,τι και να κάνεις ο,τι και να πεις απλά μεγαλώνεις και παραμένεις μόνος.

Καλοκαιρινή μπόρα

Πόσο πολύ χάρηκα αυτή την μικρή καταιγίδα. 

Έπρεπε να βγώ έξω με το αυτοκίνητο να την χαρώ και έτσι έκανα.

Στο πάρκο στα δέντρα και βγήκα έξω να βρεχτώ, παπί, να το καταχαρώ. Δεν είναι βροχή της Αγγλίας το πιτ πιττι όπως καλά το ξέρω. Αλλά νερό καταρακτωδές του ντους, θερμό, της γης..

Τι ωραία εξιγνίαση ήταν αυτή η μπόρα. 

Ήρθε και έφυγε δίχως σημάδια και εμείς εδώ μένουμε...

Ο ερχομός

Ήρτεν καλοκαίρι και αφού η Αγγλία μας βαρέθηκε γυρίσαμε πίσω στην νήσο του χρυσοπράσινου, της φουκούς, του συντρόφκια, του αποελλίστα (π)ού_τρας, του παππoύ με το σνόρκελ, του κκαφέ της μόστρας τζιαι τώρα τελευταία της παραλίας του μπραζίλλιαν!

Έσιει τρεις ημέρες που ήρτα τζιαι εν η τρίτη ημέρα που τρόω σουβλάκια. 

Κατεβαίνεις, πλέον βραδάκι, πρώτη μέρα έτσι ωραία τζιαι ζοφερά από το αεροπλάνο τζιαι δϊά σου μες τα μούτρα η υπέροχη υγρασία της Λάρνακας. Ξέρεις πλέον ότι έφτασες πίσω στην πατρίδα, αμέσως νευριάζεις γιατί εφόρισες μακρύ χοντροπαττέλονο.

Η οικονομική κρίση είναι εμφανές, παρόλο που είμαστε το μόνο αεροπλάνο που ήρτε στο αεροδρόμιο: οι βαλίτσες κάμνουν μιαν ώρα να έρτουν, πιθανολογείται λόγω οικονομικών λόγων ότι ο παρέας που ξεφορτώνει που το αεροπλάνο, φορτώνει πάνω στο αμαξούι, οδηγά το αμαξούι, τζιαι τέλος ξεφορτώνει πάνω στον ιμάντα, να εν μόνος του.

Την νήσον μας φαίνεται πειρατές την έχουν καταπατήσει (για ακόμη μία φορά). Τώρα στην μορφή των προτελευταίων των Τροικανών. Σιγά, εμείς, θα γλιτώναμε; 

Εξάλλου γνωστό είναι, ότι σε αυτό το νησί, όλοι είμαστε έξπερτ και γνώστεις των πάντων και ξέραμε φυσικότατα ότι θα έρχονταν, γιατί φυσικότατα όπως είναι πολύ φυσικό ότι αυτά τα λάθη είναι των "άλλων".

Μια βόλτα θα σας πείσει η κρίση είναι παντού, τα κκαφέ στην Μακαρίου (μια εν η Μακαρίου, είπαμεν στην Λευκωσία) εν όφκαιρα, το Ζοο λένε ότι κατέβασεν ρολά ή εβάοσεν πόρτες (όπως προτιμάτε). Ο κόσμος δεν κυκλοφορά και όταν το κάνει πλέον δυσφορικά στο τσακίρ κκέφι μιαν μπύρα (κατα)πίνει. Ο σκαραβαίος σε εξαίρεση ήταν πίττα αλλά ούλοι μιτσιοί ρε παιδί μου, νέοπες και χλαπάτσες, ελάχιστοι γνωστοί και φίλοι. Κατάντησα να νοιώθω πλέον γέρος. Ποιος εγώ; Που τώρα είμαι πας το άνθος μου!

Πρώτη νύκτα έξω έμαθα η παρέα πήγε για ποτάκι αναζητώντας ησυχία στην Ερμού. Εκεί κατανυχτικά και καταγωγιστικά δεν μπορείς να πεις με τα χαλαμάντουρα γύρω σου σου φέρνει μια αίσθηση Βαγδάτης και συγκίνησης τέλος πάντων. Ο ερχομός ήταν έκπληξη και δεν με περίμεναν με το συνάντημα η συγκίνηση στο μεγαλείο της: "Ρε μα είσαι ρωσσοπόντιος;". Περιττό να πω ότι ακολούθησε ποτό αυθονάκης με αφορμή αυτό το ευχάριστο γεγονός(!). 

Θάλασσα ακόμα δεν επήα. Ήλιο ακόμα δεν είδα τις ώρες που είμαι ξύπνιος. Άκουσα το μπραζίλλιαν κάμνει πάταγο, ελπίζω να μεν απογοητευτώ.

Surviving Progress*

Το πείραμα της φύσης να κάνει τον πίθηκο άνθρωπο,

θα λήξει,

όταν ο τελευταίος άνθρωπος αποτύχει, 

να ζήσει με την φύση αειφόρα.

*βασισμένο στο ντοκιμαντέρ, Surviving Progress (2011)

32α

Μούδιασμα στο αχανές

Όντως άλλαξα τον τίτλο του μπλογκ. Ίσως έτσι κάνω και μια νέα αρχή. Ίσως και πάλι όχι.

numb in oblivion εμπνευσμένο από το lost in oblivion αλά numb...
χαμένος στο αχανές αν προτιμάτε. εκεί, βαθιά στον κόσμο του ονείρου σε αισθήσεις παρενέργειας..

Ακούμε τελευταία για εξελίξεις στις πολιτικές σκηνές και άλλα τέρατα που ξετρύπωσαν 'ξαφνικά' (!) από την ντουλάπα! Έτσι, έτσι ξαφνικά να λέμε.. αν το πούμε και τρίτη θα το πιστέψουμε, όπως η πουτάνα που μετά από δύο εβδομάδες "αποχής" παρθενέβει. Δεν θα σχολιάσω περί χρυσά αυγά και λαγουδάκια πράσινα νομίζω έχει ήδη το θέμα εξαντληθεί για την μαλακία που μας ακολουθεί και ότι παθαίνουμε μας αξίζει, μιας κοινωνίας εφάμιλλα παλαβής.

Goodmorning world!!!

This is the new beginning.

Τέλος

επαράκμασεν τζιαι τούτο.

Η Ελλάδα πεθαίνει;

Λένε πως η Ελλάδα πεθαίνει.
Πως μπορεί να πεθάνει όμως μια ιδέα;

οι άνθρωποι πεθαίνουν, τα ζώα πεθαίνουν, τα φυτά πεθαίνουν και τα πράγματα φθείρονται.. η κοινωνία φθείρεται.

Μήπως οι άνθρωποι ξέχασαν την ιδέα αυτή;

το τέλος, η νέα αρχή.
ο κύκλος πάντα κλείνει στην αρχή εξάλλου.

Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια του κόσμου μα την Άνοιξη να ΄ρθει να εμποδίσεις δεν μπορείς...

καληνύχτα μας.

Αναρχία* του σήμερα είναι να μένεις αμέτοχος*

Σου λένε έχει κρίση, αυτή η 'κρίση' τους είναι πρώτα πολιτιστική και κοινωνική.
Κροίσοι οικονομικοί θες να πεις, εκμεταλλεύτηκαν την φούσκα που εδώ και πολύ καιρό προμηνύονταν.
Η φούσκα.
Επαναλαμβάνεται άτακτα, αλλά ανά τακτικές χρονικές περιόδους και εποχές.
Η ιστορία φαίνεται τίποτα δεν μας μαθαίνει.

Η φούσκα η νέα λέξη της παρακμής. Βγαίνει και σε ροζ.

Μια φούσκα λοιπόν γεμάτη απληστία, σκατά και ροζ.
Μια απληστία αναζητώντας την λήθη, το όνειρο, το ψέμα, την υπόσχεση της ευτυχίας.
Αμ δε.
Τελικά έσπασε.
Όπως πάντοτε σπάνε, όπως τα τείχη πάντα πέφτουν, όπως οι βάρβαροι πάντα έρχονται και η στιμορόλ ποτέ δεν είναι η bubble gum.

Το εφήμερο όνειρο ευδαιμονίας τελείωσε για τους περισσότερους, ενώ οι Κροίσοι δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο. Το να φταίμε αυτούς είναι η καλύτερη μας δικαιολογία δυστυχώς όμως η αλήθεια είναι ότι η δική μας απληστία είναι που μας έχει οδηγήσει σε αυτούς.  Στον κάθε Κροίσο, σε μορφή πολιτικού, ιερωμένου, δημοσιογράφου, δασκάλου, οικονομολόγου και άλλων πολλών.
Τι μας οδήγησε σε αυτούς;
Έλλειψη αξιών; πρότυπων; ιδεολογιών; ελεύθερης σκέψης; παρακμή;
Δεν ξέρω. Αλλά το ψάχνω.
Για αυτό η κρίση είναι πρώτα πολιτιστική και κοινωνική. Η οικονομική κρίση είναι η δικαιολογία, αφού πλέον τώρα υπάρχει η ανησυχία του κεφαλαίου - το χρήμα - η γλώσσα των βαρβάρων,  αυτή η απλή επικοινωνία του ανθρώπου βρίσκεται να απειλείται.
Τώρα από τι απειλείται; από τον σκόρο ή την σκουριά θα σας γελάσω...

Για αειφόρο ανάπτυξη μίλησε το Brundtland Report πριν 25 χρόνια περίπου πριν, ορίζοντας την ιδέα της αειφόρου ανάπτυξης ως η ανάγκη της προστασίας και η συγκρατημένη εκμετάλλευση των πρώτων υλών του πλανήτη μας έτσι ώστε να είναι αρκετές για ευημερία για τις επόμενες γενιές.

Αυτό μεταφράστηκε σε πολλές πολιτικές αποφάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν σταματά εδώ η αληθινή έννοια του αειφόρου.

Αειφόρο είναι αυτό που αντέχει στον χρόνο και εξελίσσεται. Η ιστορία όμως έρχεται να αντικρούσει αυτή την ιδέα αφού ο άνθρωπος εμφανίζεται να μην μαθαίνει από τα λάθη του και ακολουθά ανέκαθεν τις καμπύλες της ακμής, της παρακμής και της πτώσης μέχρι την επόμενη και πάλι αρχή. Ίσως αυτό να είναι και η ανάγκη για εξέλιξη του.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον η νέα αρχή, η αρχή που όπως φαίνεται η νέα γενιά η δική μας θα ξεκινήσει να θυμάται καλύτερα και η απληστία να διαμορφωθεί σε μέτρο αξιών.

Η αλήθεια είναι ότι η οικονομική κρίση είναι κάτι καλό. Μας κάνει να σκεφτόμαστε και να συμμαζευόμαστε και να ανακαλούμε τι κάναμε λάθος. Άμα δεν βρούμε ούτε τότε/τώρα το λάθος τότε είμαστε στο έλεος της μοίρας μας...

Η μοίρα.
Της αποπλάνησης του κεφαλαίου. Της φτήνιας. Του ψεύτικου. Του ξεπεσμού. Του τέλους.

Κάτσε διάβασε σου λένε και βγάλε πτυχίο να βρεις δουλειά να υπηρετήσεις και ΄συ το σύστημα.

Όσα μαθαίνω τόσα λιγότερο καταλαμβαίνω.
Ανούσια μόρφωση, μηδέν γνώση.

Ή ακόμα καλύτερα: ένα δύο - εν' δυο με το όπλο παραμάσχαλα πρώτος στη γραμμή.

Έτσι πρέπει εξάλλου.

Τώρα πλέον αν δεν έχεις i-phone ή mac δεν μπόρεις αλλιώς. Έξυπνος ο καπιταλισμός. Κάτι που δεν χρειαζόσουν ποτέ τώρα σου είναι απαραίτητο....

*αναρχία όχι των Καλών Καθουμένων μα ούτε τής έννοιας που θέλουν να σας πέισουν ότι είναι... απλά μια αναρχία δικής μου και μόνο...
και
*αμέτοχος στην απραγία και των καλουποτικών 'πρέπει'

Ζήσε μαζί μου

Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να είσαι χαρούμενος;
Τίποτα δεν πάει όπως πρέπει.

Βαρέθηκα.

Τα βάζεις όλα στην σειρά.
Κάνεις πρόγραμμα.
Το δουλεύεις.
Αλλά σε δουλεύει.
Δεν είναι τόσο εύκολο για σένα όπως στους άλλους να ακολουθήσεις την σειρά, το σωστό, το πρέπον.
Εσύ κυβερνήσαι από συναισθήματα και ανησυχίες.. η ζώη σου δεν είναι ποτέ απλή γιατί πολύ απλά εσύ δεν μένεις στο μονοπάτι. Έχεις το σκουλίκι.
Δυστυχώς δεν είσαι μηχανή.
Αποτέλεσμα ο στόχος που έχεις βάλει να μην βγαίνει ποτέ.
Απογοήτευση και δεν ξέρεις τι θέλεις.
Μήπως ο στόχος δεν ήταν ποτέ δικός σου;
Τι θέλεις και τι μπόρεις να κάνεις;
Ποιου χρωστάς και δεν μπόρεις να αρνηθείς.
Συνεχίζεις αλλά δεν θέλεις.
Ιστορία της ζωής μου.