ο ξένος

Ανάμεσα σε πόθο και συνείδηση.

Σε κάθε αρχή υπάρχουν προσδοκίες και στόχοι,

νέα βήματα, νέες αφετηρίες.

Ευκαιρίες να ξεφύγεις από το στοιχειωμένο σου παρελθόν.

Υποσχέσεις νέων ανθρώπων.

Ελπίδες του ξένου να βρει οικείους.

Μικρές δροσοσταλιές στης ερήμου την όαση κυκλάμινα δεν ανθίζουν, φυσικά.

Τώρα τι; Ένας υπαλληλίσκος που αφήνει πίσω τα όνειρα του, τις φιλοδοξίες του, την νιότη του.. τα θέλω του. Ακούγεται εγωιστικό αυτή η επανάσταση ε; Ποίος είμαι εγώ που θα σπάσω τα «πρέπει»; Ναι σωστά, η ζωή είναι αγώνας. Να αγωνιζόμαστε για να ενταχθούμε στο σύνολο, στην μόδα, σε αυτό που πουλά, σε προβάλει και προωθεί.
Όλα αυτά γιατί;
Για να έρχονται οι ιδεολόγοι, οι πολιτικοί, οι κάθε της ακραίοι και να σου κάνουν και κήρυγμα.

Τώρα τι; Ένας υπαλληλίσκος που αφήνει πίσω τα όνειρά του, τις φιλοδοξίες του, την νιότη του, τα θέλω του. Ακούγεται εγωιστική αυτή η επανάσταση, έτσι; Ποιος είμαι εγώ που θα σπάσω τα «πρέπει»;
Ναι σωστά, η ζωή είναι αγώνας. Να αγωνιζόμαστε για να ενταχθούμε στο σύνολο, στη μόδα, σε αυτό που πουλάει, σε αυτό που προβάλλει και προωθεί.

Όλα αυτά γιατί;

Για να έρχονται οι ιδεολόγοι, οι πολιτικοί, οι κάθε είδους ακραίοι και να σου κάνουν κήρυγμα.

Η πραγματικότητα.

Θέλω… πολλά.

Ο πόθος όμως δεν είναι και υπόσχεση ευτυχίας. Αυτό που συμβαίνει είναι μονάχα πόνος.

Πόνος.

Και φθάνεις στο τέλος κάθε μονοπατιού, στο τέλος ενός κύκλου. Εκεί που ξεκίνησες σχεδόν ξαναβρίσκεσαι. Σχέσεις ανθρώπων. Αλλά εσύ. Ωριμάζεις, σκληραίνεις, απογοητεύεσαι και μεγαλώνεις.

Afterlife

Είχα γράψει πάμπολλες φορές για παρακμές, φούσκες ροζ και μια κοινωνία εφάμιλλα παλαβή δίχως γνώση για την ιστορία της. Σκελετός ντόπια συναρμολογημένος με ξένα σχέδια δικεφαλίας.

Την τελευταία εβδομάδα είχαμε την προσοχή του κόσμου όλου. Αλλά όχι όπως εμείς νομίζουμε.

Παρόλο που θέλω να πω ότι μας αξίζει γιατί ήταν κάτι πρόσμενο (παρόλο το δήθεν Αλκινοϊκό σιοκ για μερικούς). Η αυτή κατεύθυνση είναι όμως λανθασμένη. Η κοινωνία, ναι, δέχεται ένα πλήγμα η οποία επηρεάζει όλους ανεξαιρέτως, θα αφήσει ευπαθείς ομάδες ακόμα πιο αδύναμες και γενικά την νέα γενιά με περιορισμένες ελπίδες για το μέλλον. Παρόλο που χρειάζεται αυτή η αλλαγή γιατί για μερικούς θα σημαίνει συμμάζεμα και κατεύναση ορίων, για το σύνολο θα είναι πάντα μία δύσκολη και επώδυνη διαδικασία.

Σίγουρα δεν είναι όμως το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί ακόμα και αν το βλέπουμε σαν κάτι τέτοιο. Η κοινωνία της Κύπρου έχει δεχθεί πολύ χειρότερα πλήγματα στην ιστορία της. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι το κάνουμε σημαντικότερο από ότι είναι;
Ίσως.
Όταν μια κοινωνία μαζικά ξεσπάει, βγαίνει στους δρόμους και επαναστατεί μονάχα για το χρήμα ενώ η μισή της πατρίδα είναι σκλαβωμένη και σχετικά αδιαφορεί, τότε είναι καταδικασμένη.

Θα κατανοήσουμε ποτέ ότι το φταίξιμο στους άλλους, είναι σίγουρα και δικό μας;

Πέθανε ο Θεός; Πέθανε ο άνθρωπος. Πεθαίνει μαζί του και η κοινωνία.

Υπάρχει η ζωή μετά; Δύσκολα. Μονάχα με νέα μυαλά.

Υπάρχω;

Είμαι της ζωής σου ο ένας;

Σε ένα κόσμο όπου κρυβόμαστε πίσω από μια οθόνη, μία πλατφόρμα, ένα μικρόφωνο, ίσως και ένα στήθος σιλικόνης... γινόμαστε όλοι πιο θαρραλέοι; Πιο ψεύτικοι ή πιο αληθινοί;

Εξαρτάτε.

Μια πλατφόρμα προβολής είναι και το μπλογκ.

Προβάλλουμε αυτό που θέλουμε εδώ. Ανώνυμα φυσικά, τις πλείστες φορές. Γιατί όμως;
Ίσως επειδή έτσι προσφέρει και ελευθερία, τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε.
Η ανωνυμία είναι πράγματι ελευθερία.

Αλλά δεν απάντησα, είναι ψεύτικο αυτό που προβάλλουμε;

Εξαρτάτε.

Το ότι είμαστε ελεύθεροι (υπόθεση) ναι ίσως μας κάνει να είμαστε και αληθινοί. Γιατί γράφουμε μπλογκ; Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες μπλόγκερ. Άλλοι θέλουν να φκάλουν τα εσώψυχα τους, άλλοι να κάμουν σόσιαλαϊζ, άλλοι να μπουν να γελάσουν, άλλοι να κάμουν τους άλλους να γελάσουν, άλλοι να φκάλλουν τις πολιτικές τους ανησυχίες τζιαι άλλοι γιατί θέλουν σημασία.

Έτσι για τον κάθε μπλόγκερ εν διαφορετική η σημασία της ανωνυμίας. Συνήθως όσον πιο αληθινοί είμαστε εδώ μέσα για τον λόγο ότι δεν μπορούμε να είμαστε στην αληθινή μας ζωή άρα τόσο πιο πιθανόν να θέλουμε να κρύψουμε την ανωνυμία μας. Ενώ αν είμαστε ψεύτικοι ή αυτό που προβάλουμε είναι το ίδιο με την αληθινή μας ζωή, επειδή μπορούμε, τότε η ανωνυμία δεν μας αφορά τόσο πολύ.

Όμως αλλού ήθελα να φτάσω.

Πιστεύεις ότι μπορείς να γνωρίσεις εδώ μέσα φίλους αληθινούς ή ακόμη και άνθρωπο που μπορείς να ερωτευτείς μονάχα από αυτή εδώ την προβολή;
Δίχως ποτέ να τον/την γνωρίσεις από κοντά, χωρίς να ξέρεις τίποτα για την εξωτερική εμφάνιση του/της, δίχως ακόμα να ξέρεις το όνομα του/της;
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό που λαμβάνουμε είναι αληθινό;
Μπορούμε να ερωτευτούμε άνθρωπο μονάχα από αυτήν εδώ την προβολή και λόγια που έχει μονάχα γράψει και εμείς διαβάζουμε;
Μπορούμε;

Η αυτοκτονία

Που λες, ξυπνώ εγώ και το αμόρε κυριακάτικα πρωινιάτικα (μεσημέρι δηλαδή έγινε σχεδόν) απολαμβάνοντας τον ύπνο επιτέλους μετά από πολύ καιρό μετά τα άγχη των εξετάσεων και της δουλειάς.

Ευτυχώς λέω! έκαμε και ήλιο μετά από τόσες μέρες, ευκαιρία να πάμε και καμιά βόλτα σήμερα, το Λονδίνο πραγματικά το χαίρεσαι ηλιόλουστες μέρες!

Σαν απολαμβάνω το γάλα με το νέσκουικ μου (ότι τζιαι να πείτε σαν το νέσκουικ δεν έσιει) τζιαι ξαφνικά, ΚΤΥΠΑ η πόρτα. Εστάθηκε μου το γάλα.

Σιωπή.

Ξανά κτυπά η πόρτα. Όχι, δεν εκάμναμε λάθος, τώρα πιο δυνατά και πιο επίμονα.

Λαλώ εγώ: "Περιμένουμε κανένα τζιαι δεν το ξέρω;"

Στην τρίτη φορά, τζιαι μια φωνή ψαρωτική: " This is the police. Open"

Εγώ πρώτα λαλώ τι στο θκιάολο;; Εφέραν την αστυνομία να τσιεκκάρουν για TV licence;; Κάτσε να χώσω το σύρμα της τηλεόρασης τζιαι εν τω μεταξύ ετοιμάζω δικαιολογία ότι την τηλεόραση έχουμε την μόνο για ντι βι ντι.

Το αμόρε αγχώθηκε φωνάζει του "One minute please, to put something on, what is this for???"

Απαντά ο ψαρωτικός, "Open the door and I will tell you."

Ανοίγουμε τη πόρτα ήταν ένας αστυνομικούς, που τους σοβαρούς από ότι εφαίνετουν (από τα ρούχα του δηλαδή εφαίνετουν ότι δεν ήταν ο συνηθισμένος σας μπάτσος) και πίσω του εστέκουνταν δύο σοβαροί άλλοι αστυνομικοί, υπομονετικά.

Σκέφτουμαι: καλά τούτοι εν έσιει chance να είναι για το TV licence διαφορετικά επαρασιέσαν το οι εγγλέζοι οι μπάτσοι.

Ο ψαρωτικός, mid-40s, ήταν ένας αρκετά ψηλός, γεροδεμένος, σοβαρός, τετραγωνοπρόσωπος, άσιλα εγγλέζος αστυνομικός τζιαι εκρατούσεν τζιαι ένα μπλοκκούι στο χέρι.

Με καλημέρα με τίποτε άρχισε τις ερωτήσεις: "Hi, this is the police, did you see anybody entering the building today, suspicious?"

ΑΑα σκέφτουμαι που μέσα μου εννεν για το TV licence ε σιγά λαλώ κανέναν πιττομένο εν να γυρέφκουν αλλώπος.

Είπαμεν του όι δεν επροσέξαμε κανέναν να μπαίνει γιατί τι έγινε;

Λαλεί μας: "Because somebody has fallen off the roof"

"It is probably a suicide", λαλεί μας.

Το αμόρε εσιοκκαρίστηκε.

Εγώ πάλε δεν εσυγκινήθηκα, εν ξέρω επειδή δεν το επερίμενα.. τζιαι ήταν πολλά απότομο που μας το έφερε, δεν τον ήξερα καν τον τύπο ή την τύπισσα.. τέλοσπαντον.

Ο αστυνομικός συνέχισε τις ερωτήσεις αν επροσέξαμε κάτι ύποπτο μέσα στο κτήριο και τα λοιπά. Το αμόρε αντ ' αυτού αμέσως ερώτησεν τον πίσω: γιατί ποιός είναι; είναι κάποιος που το κτήριο μας;; Προφανώς τζιαμέ ο αστυνομικός λαλεί με τούτην εν θα κάμουμε την δουλειά μας. Εγώ επαρέμεινα σιωπηλός ώσπου θυμήθηκα ότι έσιει δυο μέρες ακούγετε σε ένα που τα διπλανά, πάνω ή κάτω, διαμερίσματα μουσική από το ίδιο CD τζιαι επαναλαμβάνετουν δίχως σταματημό. Ο αστυνομικός ρωτάς μας λίο παραξενεμένος: μα παίζει έσιει 2 μέρες;; Τζιαι εσημείωσε το όνομα μου εμένα κάτω.

Τάχα σαν μαρτυρία.

Ωχ λαλώ, έντα σημειώνει το όνομα μου τωρά τούτος, ο άνθρωπος μπορεί να λείπει τζιαι να το εξίασε στο PLAY, αποκλείεται;

Τέλοσπαντον κάμνει να φύει ρίχνοντας τζιαι που την πόρτα 2-3 ματιές μέσα στο διαμέρισμα. Λαλώ του τζιαι εγώ σαν φέυκει: "It is very sad to hear this", προσπαθώντας να δείξω λίγη συμπόνια επειδή ειλικρινά δεν ξέρω, δεν ένοιωθα τίποτε μα τίποτε. Τζιαι μετά σκέφτουμαι τι μαλακία του είπα, αφού δεν τον ξέρω να νομίσει τζιαι ο αστυνομικός τίποτε... γιατι δεν έσκασα απλά;;; Τέλοσπαντον έπλαθα τζιαι σενάρια μες τον νου μου ότι θα με τραβούν τζιαι για μαρτυρίες... άστα.. 

Το αμόρε εσυνέχισε εν τω μεταξύ με τις ερωτήσεις αν είναι κάποιος που το κτήριο μας. Ο αστυνομικός πρέπει να εκατάλαβε ότι εν λλίο ευαίσθητο το θέμα τζιαι μην θέλωντας να συνεχίσει να την αγχώνει (νομίζω) λαλεί της: "I dont't know. Νo. I will keep you inform don't worry"

Τζιαι εκλείσαμε την πόρτα.

Εφύαμε μετά που λίγο για την βόλτα στο πάρκο τζιαι μετά για φαγητό.

Μόλις εφκήκαμεν της εξώπορτας εσυνειδητοποίησα ότι ο/η παρέας, έππεσεν μέσα στην μέση του δρόμου.

Το διαμέρισμα μας βλέπει που την άλλη πλευρά του κτηρίου, που δεν έχει δρόμο, αρα δεν είχαμε ιδέα.

Περιπολικά, forensic, κορδελούες, ιστορίες, τεντούα (πουπάνω, φαντάζουμε, που το πτώμα) πολλά προφέσιοναλ πράματα, κάτι σαν την Κύπρο φαντάζουμαι ας πούμε. Τζιαι πολλοί αστυνομικοί, που μόλις εφκήκαμε που το κτήριο εσυνoδέψαν μας για να φκούμε έξω που τον περίγυρο της κορδέλας που ήταν σε ακτίνα ενός μπλογκ τουλάχιστον.

Τέλος πάντον, επείαμε την βόλτα μας τζιαι ήρταμε μετά  αργά το απόγευμα, νομίζοντας ότι ήταν να καθαρίσουν την σκήνη. Τίποτε. Αστυνομικοί πολλοί ακόμα τζιαι επροσέχαν τον. Μπορεί να ενομίζαν ότι ήταν ο Λάζαρος αλλώπος.

Κανένας αστυνομικός δεν ήρτε εν τω μεταξύ να μας κάμει κανένα άπντειντ όπως υποσχέθηκε ο άλλος.

Αγχώθηκα που μου πιάσαν μαρτυρία τζιαι το όνομα μου κάτω. Αλλά εντάξει σιγά μετά λαλώ, σιγά το πράμα ας πούμε.

Τζιαι μετά εσκέφτουμουν το "In the Name of the Father" που είδα προχτές, που εν βασισμένο σε αληθινά γεγονότα τζιαι στην Αγγλία η συγκεκριμένη ταινία είναι πολλά κατακριτέα. Έπλαθα σενάρια, ότι θα με κάτσουν τζια μένα μέσα επειδή θα γίνει κάποιο λάθος τζιαι θα ανακαλύψουν ότι δεν ήταν αυτοκτονία τζιαι θα θέλουν να ενοχοποιήσουν κάποιο τζιαι ότι εμυριστήκαν με ότι δεν εσυγκινήθηκα τζιαι ηθέλαν να μου την κάτσουν. Ναι νομίζω εφάτσιησεν μου που δεν εσυγκινήθηκα έστω και λίγο, νομίζω έσιει σχέση που τελευταία είδα απανωτά τζιαι το Saving Private Ryan τζιαι το Black Hawk Down.

Τζιαι σαν γράφω τούντο ποστ σκέφτουμαι τι μαλάκας τζιαι εγωιστής είμαι που κάθουμαι τζιαι  αγχώνουμαι για τον εαυτό μου... ενώ ο άλλος/η επέθανε ας πούμεν. Φαντάστου τι προβλήματα μπορεί να είσιε τζιαι αυτοκτόνησε, σκέφτου τι μπορεί να τον οδήγησε τζιαμέ..

Εγώ είμαι πολλά εναντίον της αυτοκτονίας σαν λύση από τα προβλήματα σου, η αυτοκτονία σίγουρα δεν είναι λύση, ότι τζιαι να είσιε ο/η συγκεκριμένος/η που σίγουρα ποττέ δεν θα μάθω. Τζιαι πόσο μάλιστα έτσι να το κάμει σε έναν έτσι πολυσύχναστο δρόμο.. σαν να τζιαι ήθελε να αποδείξει κάτι... Σκέφτου τον κόσμο που μπορεί να τον είδε το πρωί σιοκ..

Άρκεψε τζιαι το αμόρε να μου λέι ότι δεν θα ξαναπεράσει που τζινο το σημείο τζιαι να ελέγχει το ιστορικό της περιοχής τζιαι να βρίσκει ότι το 1925 είσιεν πολλές δολοφονίες, τζιαι τζιαι τζιαι ξέρω ΄γω ότι εν επικίνδυνα. ΑΤΕ ΛΑΛΩ εγώ τωρά θέμα δεν είχαμεν τζιαι ήβραμεν!!!! λαλώ της τζιαι εγώ εν για να έσιει action κόρη ένταλως μετά να εκτιμήσεις την ζωή!!

Θλιβερό τζιαι νοσταλγικό (λλίο μέσα στο κλίμα)  γιατί τζιαι τούτο που ζιούμε σαν κρίση σε Ελλάδα τζια Κύπρο τώρα είναι μια δόση αυτοκτονίας... ή μάλλον δολοφονίας;

υ.γ. αν δεν απαντήσω, πρέπει να με εκάτσαν μέσα.

Στο όνομα του θεού*

Come to me
Come lie beside me
Oh don’t deny me
Your love

Φρίιιιντομ! φρίιιιιντομ! φρίιιιιιιιιιντομ! αναφώνησε η εγγλεζούα, καθώς εχτές εδώσαμε και την τελευταία εξέταση.
Ελπίζω, για τις σπουδές μου.
Σαν φωνή του William Wallace, ειρωνικό αφού ειπώθηκε τώρα από κάποιο Άγγλο.

Make sense of me 
Walk through my doorway 
Don’t hide in the hallway
Oh love…step over 

Εγώ ελεύθερος δεν νοιώθω. Τουλάχιστον όπως θέλω εγώ να πιστεύω το τι εστί ελευθερία. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ποτέ και το μέλλον όσον αβέβαιο από ποτέ. Πάντα έλεγα ότι θα γυρίσω Κύπρο, την πατρίδα μου που αγαπώ και με πληγώνει. Ο λόγος όχι επειδή δεν υπάρχει επαγγελματική κατάρτιση στον τομέα μου, που δεν έχει, ιδικά τώρα. Αλλά επειδή δεν με περιμένει τίποτα στην Κύπρο, είτε φίλοι, είτε οικογένεια. Ενώ πράγματα που με ενοχλούσαν εξακολουθούν να παραμένουν και να χειροτερεύουν, αντιλήψεις, συνήθειες, ιδεολογίες και νοοτροπίες περασμένων δεκαετιών να εκφράζοντε φανατικά και πόσο χειρότερα ακόμα από νεαρά άτομα. Παραδείγματα όπως η χρήση καθημερινά λέξεων που δεν ευσταθούν σε τούτες τις εποχές, όπως: "αριστερός, δεξιός, Ένωσις, Μακάριος, φασίστες, κομμουνιστές, κ.α". Μόνο στην Κύπρο. Που τα ξέρουμε ούλα.
Η ζωή δεν είναι ροζ.
Η Κύπρος δεν είναι για μένα τώρα, ιδικά τώρα.
Ελπίζω να βρω κάτι έξω, οτιδήποτε φτάνει να είναι αρκετό για να μπόρω να ζιώ.

I’ll follow you down
In the name of whiskey
In the name of song
In the name of reason
In the name of hope
In the name of religion
In the name of dope
In the name of freedom

Πραγματικά ελεύθερος ήμουν στα 11 μου, στο δημοτικό. Τα απογεύματα στις αλάνες με τα ποδήλατα και όλη την παρέα της ηλικίας μου, που δεν γυρνάγαμε σπίτια μας μέχρι να νυχτώσει. Που χάθηκαν όλοι αυτοί τώρα;
Ίσως και η φορά πρόπερσι το καλοκαίρι στην ζούγκλα του Ελ Σαλβαδόρ, μακριά από τα πάντα και τους πάντες, ένας τρόπος ζωής μονάχα με τα άκρως βασικά αλλά τόσο γιομάτη, ζωντανή και ελεύθερη!

In the name of the father
In the name of the son

Μου πρότειναν για φέτος το καλοκαίρι να ηγηθώ εγώ της ομάδας που θα πάει στο Ελ Σαλβαδόρ, αλλά είπα όχι, εξάλλου το υποσχέθηκα ότι δεν θα ξανάφευγα..

No one is listening
I’m waiting to hear from you love
Stay with me

* θεού αντί Θεού, όχι επειδή δεν θέλω να πιστέψω, αλλά δεν μπορώ