ο ξένος

Ανάμεσα σε πόθο και συνείδηση.

Σε κάθε αρχή υπάρχουν προσδοκίες και στόχοι,

νέα βήματα, νέες αφετηρίες.

Ευκαιρίες να ξεφύγεις από το στοιχειωμένο σου παρελθόν.

Υποσχέσεις νέων ανθρώπων.

Ελπίδες του ξένου να βρει οικείους.

Μικρές δροσοσταλιές στης ερήμου την όαση κυκλάμινα δεν ανθίζουν, φυσικά.

Τώρα τι; Ένας υπαλληλίσκος που αφήνει πίσω τα όνειρα του, τις φιλοδοξίες του, την νιότη του.. τα θέλω του. Ακούγεται εγωιστικό αυτή η επανάσταση ε; Ποίος είμαι εγώ που θα σπάσω τα «πρέπει»; Ναι σωστά, η ζωή είναι αγώνας. Να αγωνιζόμαστε για να ενταχθούμε στο σύνολο, στην μόδα, σε αυτό που πουλά, σε προβάλει και προωθεί.
Όλα αυτά γιατί;
Για να έρχονται οι ιδεολόγοι, οι πολιτικοί, οι κάθε της ακραίοι και να σου κάνουν και κήρυγμα.

Τώρα τι; Ένας υπαλληλίσκος που αφήνει πίσω τα όνειρά του, τις φιλοδοξίες του, την νιότη του, τα θέλω του. Ακούγεται εγωιστική αυτή η επανάσταση, έτσι; Ποιος είμαι εγώ που θα σπάσω τα «πρέπει»;
Ναι σωστά, η ζωή είναι αγώνας. Να αγωνιζόμαστε για να ενταχθούμε στο σύνολο, στη μόδα, σε αυτό που πουλάει, σε αυτό που προβάλλει και προωθεί.

Όλα αυτά γιατί;

Για να έρχονται οι ιδεολόγοι, οι πολιτικοί, οι κάθε είδους ακραίοι και να σου κάνουν κήρυγμα.

Η πραγματικότητα.

Θέλω… πολλά.

Ο πόθος όμως δεν είναι και υπόσχεση ευτυχίας. Αυτό που συμβαίνει είναι μονάχα πόνος.

Πόνος.

Και φθάνεις στο τέλος κάθε μονοπατιού, στο τέλος ενός κύκλου. Εκεί που ξεκίνησες σχεδόν ξαναβρίσκεσαι. Σχέσεις ανθρώπων. Αλλά εσύ. Ωριμάζεις, σκληραίνεις, απογοητεύεσαι και μεγαλώνεις.