Είχα γράψει πάμπολλες φορές για παρακμές, φούσκες ροζ και μια κοινωνία εφάμιλλα παλαβή δίχως γνώση για την ιστορία της. Σκελετός ντόπια συναρμολογημένος με ξένα σχέδια δικεφαλίας.
Την τελευταία εβδομάδα είχαμε την προσοχή του κόσμου όλου. Αλλά όχι όπως εμείς νομίζουμε.
Παρόλο που θέλω να πω ότι μας αξίζει γιατί ήταν κάτι πρόσμενο (παρόλο το δήθεν Αλκινοϊκό σιοκ για μερικούς). Η αυτή κατεύθυνση είναι όμως λανθασμένη. Η κοινωνία, ναι, δέχεται ένα πλήγμα η οποία επηρεάζει όλους ανεξαιρέτως, θα αφήσει ευπαθείς ομάδες ακόμα πιο αδύναμες και γενικά την νέα γενιά με περιορισμένες ελπίδες για το μέλλον. Παρόλο που χρειάζεται αυτή η αλλαγή γιατί για μερικούς θα σημαίνει συμμάζεμα και κατεύναση ορίων, για το σύνολο θα είναι πάντα μία δύσκολη και επώδυνη διαδικασία.
Σίγουρα δεν είναι όμως το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί ακόμα και αν το βλέπουμε σαν κάτι τέτοιο. Η κοινωνία της Κύπρου έχει δεχθεί πολύ χειρότερα πλήγματα στην ιστορία της. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι το κάνουμε σημαντικότερο από ότι είναι;
Ίσως.
Όταν μια κοινωνία μαζικά ξεσπάει, βγαίνει στους δρόμους και επαναστατεί μονάχα για το χρήμα ενώ η μισή της πατρίδα είναι σκλαβωμένη και σχετικά αδιαφορεί, τότε είναι καταδικασμένη.
Θα κατανοήσουμε ποτέ ότι το φταίξιμο στους άλλους, είναι σίγουρα και δικό μας;
Πέθανε ο Θεός; Πέθανε ο άνθρωπος. Πεθαίνει μαζί του και η κοινωνία.
Υπάρχει η ζωή μετά; Δύσκολα. Μονάχα με νέα μυαλά.
