Αυτή την εβδομάδα γράφτηκαν και 2-3 δημοφιλή τουίτ ποστς με αφορμή κατά της ομοφοβιάς κτλ. Πολλά ερμηνευτήκαν ως πρόοδος και αποδοχή της σεξουαλικής "διαφορετικότητας" και ως γενικότερη υιοθέτηση μιας πιο υγιής κοινωνίας που είναι δεκτική προς κάτι το διαφορετικό. Αυτό δεν ισχύει.
Δεν υπάρχει εξέλιξη σε ωριμότητα ή ουσιαστικής νοοτροπίας, όπως πολλοί καλοθελήτες ελπίζουν - αλλά μια μετατοπή του συνόλου των πεποιθήσεων, των φόβων και προκαταλήψεων.
Η άγνοια, ο φόβος, η επιθετικότητα και ως ανάπτυξη ο ρατσισμός παραμένουν ως ενδόμυχες ανθρώπινες αδυναμίες.
Συγκεκριμένες υφές αυτής της (σεξουαλικής) διαφορετικότητας είναι απλά πολύ πιο μέινστριμ τώρα και όχι τόσο διαφορετικές.
Προφανής ένδειξη σε μία κοινωνία ότι δεν υπήρξε εξέλιξη ουσιαστικής ωριμότητας, είναι η ανάγκη επισήμανσης τούτου ως κάτι διαφορετικό αλλά αποδεκτό και όχι ως κάτι νόρμαλ και φυσικό.
Οι ανθρώπινες αδυναμίες παραμένουν.
Η σύγχιση πλέον παρουσιάζεται, όταν είναι διαφημιζόμενες με μια πιο μοραλιστική πτυχή.
Και διακρίνονται όταν έρχονται σε βαθειά αντίκρουση με ό,τι διαφορετικό υπερασπίζουν.
Πώς γίνεται να υπερασπίζει κάποιος την διαφορετικότητα όταν την ίδια στιγμή κάνει τα πάντα για να αποδομήσει όποια διαφορετική απόψη με την δικιά του, ενώ αναζητά πάνω απ'όλα την σημασία και αποδοχή από τους πολλούς;
Υποκρισία ονομάζεται και μετατοπή των ανθρώπινων αδυναμιών και όχι εξέλιξη της νοοτροπίας.
Το συναντάμε σε διάφορες, αν όχι σε όλες τις μέινστριμ πολιτικές ιδεολογίες, ήτε είναι φιλελεύθερης ή συντηρητικής όψης. Μάλιστα οι της φιλελεύθερης (ή και αριστερής όψης), οι οποίοι έχουν και τις περισσότερες φωνές σε ακαδημαϊκούς και ΜΜΕ κύκλους το αρνούνται επίμονα αυτό. Αλλά πώς γίνεται να΄χεις τις περισσότερες φωνές - να είσαι δημοφιλής και να εκπροσωπάς το κάτι διαφορετικό;
Είναι παράδοξο.
Άρα το βρίσκω υποκρισία να διαλέγεις το τι είναι ορθά διαφορετικό και δίκαιο με βάση τα δικά σου και μόνον μέτρα.
