Μετά- Ελ-Σαλβαδόρ

Χαιρετώωωω!!

Και ναι μετά από 2 μήνες στην ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής, επιβιώνοντας πύθωνες ταραντούλες, δηλητηριώδεις τεράστιους βατράχους, κουνούπια, πολλά κουνούπια, πάρα πολλά κουνούπια, μαλάριες, ντάγκι πυρετό τζιαι κυρίως ντόπιους επικίνδυνους που κουβαλούν πιστόλια, σιηπέττους τζιαι μασιέρες όπου παν.. είμαι ξανά πίσω στο αγαπητό μπλογκ.

Ξέρω ότι είχα υποσχεθεί να γράφω ημερολόγιο, αλλά ίντερνετ στο Ελ Σαλβαδόρ - πιστέψετε με - θεωρείται μεγάλη πολυτέλεια. Και όταν τυχόν έβρισκα υπολογιστή και ίντερνετ σίγουρα σε ελληνική γραμματοσειρά δεν έβρισκα με τίποτε. Βασικά ούτε καν στα αγγλικά δεν έβρισκες υπολογιστές και τα λίγα ισπανικά μου στο Ελ Σαλβαδόρ αποδείχθηκαν σωτήρια!!

Οι ιστορίες εν πάμπολλες που το ταξίδι και θα τις γράφω όποτε τις θυμούμαι..

Το θετικό είναι ότι καταφέραμε τον στόχο μας ως ομάδα. Εργαστήκαμε σε 27 σπίτια, όλα του χωριού, και ελπίζουμε ότι οι κάτοικοι τώρα ζουν κάτω από καλύτερες συνθήκες.

Τελικά, το πρότζεκτ, το οποίο μάθαμε 2 μέρες πριν, ήταν να ενισχύσουμε αντισεισμικά τα σπίτια - τις καλύβες δηλαδή των κατοίκων ενός χωριού στο κέντρο της ζούγκλας. Τα σπίτια αυτά είχαν κτιστεί από μια φιλανθρωπική οργάνωση με την οποία συνεργαστήκαμε 7 χρόνια πριν. Είναι απλά, με 3 δωμάτια, και τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν μπαμπού-κάλαμα, άχερο και τσιμέντο. Τα σπίτια αυτά δεν είχαν σχεδιαστεί καλά και ο σκελετός τους ήταν αδύνατος για σεισμούς. Το Ελ Σαλβαδόρ είναι μια σεισμογενής περιοχή με πολλά ενεργά ηφαίστεια, και αναμένεται ένας μεγάλος σεισμός κάθε 10 χρόνια. Ο τελευταίος ήταν πριν 11 χρόνια, οπότε για μας αυτό το πρότζιεκτ είχε προτεραιότητα..

Τώρα, πώς καταφέραμε να ενδυναμώσουμε αντισεισμικά τα σπίτια; Τα σχέδια μας βασίστηκαν στα σχέδια μιας μεγάλης βρετανικής εταιρείας πολιτικών μηχανικών, στα οποία είχε συμμετάσχει ένας μηχανικός από το πανεπιστήμιο μου. Αυτός ο μηχανικός αποφοίτησε πριν 4 χρόνια και είχε συμμετάσχει σε αυτό το πρότζιεκτ όταν βρισκόταν στο πανεπιστήμιο 5 χρόνια πριν. Από τότε, ευαισθητοποιημένος από την κατάσταση εκεί, συμβάλλει και είναι ενεργός σε αυτό το πρότζιεκτ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο. Ο Σεμπάστιαν, αυτός ο έμπειρος μηχανικός, ήταν μαζί μας τις πρώτες 4 εβδομάδες, καθοδηγώντας το γκρουπ των 11 ατόμων, για να μας δείξει πώς έπρεπε να κατασκευάσουμε αυτό το αντισεισμικό καλούπι και τη σωστή μέθοδο ώστε να λειτουργήσει. Βασικά το σχέδιο ήταν ότι σε κάθε δωμάτιο έπρεπε να τοποθετήσουμε χοντρούς δοκούς από συμπαγές ξύλο στην κάθε εσωτερική πλευρά, ενώ με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο ενώνονται όλοι μεταξύ τους με ατσάλινες πλάκες, συγκρατώντας όλο τον σκελετό του σπιτιού, κάνοντάς τον πιο δυνατό και εύκαμπτο, έτσι ώστε να μπορεί να αντισταθεί καλύτερα στις δυνάμεις που προκαλούνται από σεισμό.

Το να κτίζεται όλο αυτό σε κάθε σπίτι ήταν στην αρχή μεγάλη δυσκολία, μέχρι να μάθουμε την μέθοδο, αφού για το πρώτο σπίτι μας πήρε μια ολόκληρη εβδομάδα. Το καλό είναι ότι μέχρι το τέλος καταφέραμε να κτίζουμε 1 - 1.5 σπίτια την ημέρα με την βοήθεια των ντόπιων. Οι ντόπιοι βοηθούσαν πολύ στο κουβαλημα, αφού οι δοκοί ήταν αρκετά βαριοί. Πραγματικά, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσο δυνατούς ανθρώπους να κουβαλούν για τόση ώρα βάρη μέχρι και 80-90 κιλά, ώστε να μεταφέρουν τα υλικά στα σπίτια τους, τα οποία ίσως βρίσκονταν στις πιο απίθανες πλαγιές, διασχίζοντας μέσα από το δάσος τα πιο δύσβατα μέρη που έχω δει ποτέ. Για παράδειγμα, εμείς χρειαζόμασταν 2 άτομα για να κουβαλήσουμε 1 δοκό, ενώ μερικοί ντόπιοι κουβαλούσαν 3 μόνοι τους. Κάποια από τα πιο απομακρυσμένα σπίτια απαιτούσαν μια - ενάμιση ώρα περπατήματος, και κάθε σπίτι χρειαζόταν 12-13 δοκούς. Τα άλλα υλικά, όπως τα τρυπάνια και οι ατσάλινες πλάκες, ήταν πιο ελαφρύ φορτίο, το οποίο συνήθως αναλαμβάναμε εμείς.

Όμως, το κτίσιμο δεν ήταν κάτι που θα μπορούσαμε απλώς να το αφήσουμε στα χέρια τους. Έπρεπε να τους διδάξουμε πώς θα γινόταν σωστά, αφού απαιτούσε δεξιοτεχνία: πώς θα τρυπούσαν οι τοίχοι μέσα από την ατσάλινη πλάκα και πώς θα τρυπούσαν και οι δοκοί, ώστε οι βίδες να τα ενώνουν όλα μεταξύ τους. Με περηφάνια μπορώ να πω πλέον ότι το τρυπάνι έχει γίνει προέκταση του χεριού μου... χαχα!

Σιγά-σιγά, παρά τη δύσκολη δουλειά καθημερινά από τις 6:30 το πρωί, απολαμβάναμε κάθε στιγμή αυτής της εμπειρίας. Και αυτό γιατί μαθαίνεις να εκτιμάς τα λίγα. Εκεί, οι άνθρωποι είναι τόσο χαρούμενοι με τα ελάχιστα που έχουν και είναι έτοιμοι να σου προσφέρουν τα πάντα. Τα φρούτα που τρώγαμε καθημερινά ήταν απίστευτα: φρούτα που δεν είχα δει ποτέ μου. Ένα είχε γεύση παγωτού βανίλιας, άλλα είχαν σχήμα αστεριού, οι ανανάδες ήταν τόσο πορτοκαλιοί και πλούσιοι σε γεύση, όχι σαν τους κίτρινους γεμάτους ορμόνες που βρίσκεις στα σουπερμάρκετ. Το αποκορύφωμα όμως ήταν όταν οι ντόπιοι, κατά τη διάρκεια του διαλείμματός τους, σκαρφάλωναν με τόση ευκολία, σαν πίθηκοι, σε 30 μέτρα πανύψηλες φοινικιές για να μας φέρουν καρύδες, κάτι πραγματικά δροσιστικό!

Ζούσαμε σε μία καλύβα από τσίγκους 12 άτομα, ενώ τρεχούμενο νερό δεν είχαμε και μπάνιο κάναμε με τους κουβάδες. Οι ντόπιοι φρόντιζαν να έχουμε πάντα νερό κουβαλώντας μας τα ξημερώματα από τον ποταμό όταν δεν υπήρχε νερό, αλλά αυτό δεν αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα αφού καθημερινά είχε τροπικές βροχοπτώσεις και το νερό το σύλλεγαν με ευκολία. Ηλεκτρισμό είχαμε για περιορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ μερικά σπίτια στα οποία δουλεύαμε δεν είχαν τίποτα. Μεγάλο θέμα ήταν το φαγητό, πρώτη φορά στην ζωή μου έτρωγα τόσο πολύ παρόλο που έχασα και 6 κιλά μέσα σε 2 μήνες. Το φαγητό που μας μαγείρευαν ήταν τουλάχιστο 10 φορές καλύτερο από αυτό που έτρωγαν οι ίδιοι και πολύ περισσότερο σε ποσότητα. Εκεί εκτιμάς πραγματικά τι σημαίνει να τρως όλο το φαγητό σου, όχι πως ποτέ υπήρχε πρόβλημα μετά από μιας μέρας δύσκολης δουλειάς. Η κουζίνα τους, η αλήθεια είναι, λίγο πικάντικη και αποτελείται από πολύ άλας και το στομάχι σου θέλει 1-2 εβδομάδες να την συνηθίσει... στη πορεία όμως μαθαίνεις να το λατρεύεις ιδίως όταν πεινάς.

Τα σαββατοκύριακα φροντίζαμε να πηγαίνουμε σε διαφορετικά μέρη του Ελ Σαλβαδόρ. Επισκεφτήκαμε μνημεία από τον πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο που είχαν, καταρράκτες, παραλίες στον Ειρηνικό Ωκεανό, πυραμίδες των Μάγια, αρκετά ηφαίστεια, γραφικά χωριά και πολλά μάρκετς απ' όπου αγόρασα αρκετά σουβενίρ.

Όταν τέλειωσε η δουλειά, η οποία διήρκησε 7 εβδομάδες, ταξιδέψαμε για 12 ημέρες στην Κόστα Ρίκα. Το ταξίδι με λεωφορείο διήρκεσε 18 ώρες, καθώς ταξιδέψαμε μέσα από Ονδούρα και Νικαράγουα μέχρι να φτάσουμε στο Σαν Χοσέ, την πρωτεύουσα της Κόστα Ρίκα. Η Κόστα Ρίκα είναι η μόνη χώρα της Κεντρικής Αμερικής που διαφέρει, καθώς οικονομικά βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από τις υπόλοιπες, επειδή η οικονομία της εξαρτάται κυρίως από τον τουρισμό. Στην Κόστα Ρίκα γνωρίσαμε πολλούς Αμερικανούς σέρφερς, ενώ γενικά η χώρα είναι πιο ακριβή και τουριστική.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το ταξίδι ήταν μία αποκάλυψη για μένα. Καταλαβαίνεις πως σε έναν κόσμο όπου τα έχεις όλα, οι διάφορες, σχεδόν ηλίθιες, ανησυχίες είναι μια πολυτέλεια σε άλλα μέρη του κόσμου όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται για την επιβίωση και η μόνη τους έγνοια είναι αν θα επιβιώσουν μέχρι την επόμενη ημέρα. Θυμάμαι ένα από τα πιο θλιβερά γεγονότα: ένα μικρό κοριτσάκι, σε μια διπλανή καλύβα εκεί που μέναμε, απεβίωσε από αρρώστια ένα πρωί, μετά από ψηλό πυρετό που κράτησε 2 εβδομάδες. Ο θάνατος είναι τόσο παρών στη ζωή τους, αλλά παρ' όλα αυτά τους βλέπεις τόσο χαρούμενους για τα λίγα που έχουν. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν μας έβλεπαν να φεύγουμε και μας ευχαριστούσαν τόσο πολύ για τα ελάχιστα που είχαμε κάνει γι' αυτούς.

Συνειδητοποιώ επίσης τη μεγάλη αδικία μεταξύ των πολύ πλουσίων που ζούνε στην πρωτεύουσα του Ελ Σαλβαδόρ και των πάμφτωχων που ζουν στα χωριά και δεν έχουν τι να φάνε. Ενώ, πολλές φορές, μεγάλες εταιρίες με αμερικάνικα, κυρίως, συμφέροντα καταστρέφουν και διατηρούν βολικά για αυτές το μεγάλο χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων.

Επίσης, συνειδητοποιώ ότι η Κύπρος δεν είναι τελικά ο ομφαλός της γης, αφού σε κάποια μέρη του κόσμου δεν έχουν ξανακούσει για την ύπαρξή της.

Πραγματικά, μια μοναδική εμπειρία, και ελπίζω ότι στο μέλλον θα μπορέσω να ξαναεπισκεφτώ εκείνα τα μέρη και τους ανθρώπους τους. Ελπίζω το πρότζιεκτ που ξεκίνησε πριν περίπου 10 χρόνια να παραμείνει ζωντανό και να δυναμώσει.

Κατά τα άλλα, γύρισα στην Κύπρο και έχω ακόμα ένα μήνα διακοπές. Ακούω για τα κατορθώματά μας, την ανικανότητα των πολιτικών και άλλων, και διερωτώμαι: η πραγματική ζούγκλα είναι εκεί έξω στα τροπικά δάση ή μήπως μέσα στις καρδιές μας;

η καλύβα που εμείς μέναμε,

η θέα απο τη καλύβα μας,

η λίμνη που είναι κρατήρας ηφαιστείου,

υ.γ. που εν η she να της δώσω τους μαγνήτες της;;