Αναρχία* του σήμερα είναι να μένεις αμέτοχος*

Σου λένε έχει κρίση, αυτή η 'κρίση' τους είναι πρώτα πολιτιστική και κοινωνική.
Κροίσοι οικονομικοί θες να πεις, εκμεταλλεύτηκαν την φούσκα που εδώ και πολύ καιρό προμηνύονταν.
Η φούσκα.
Επαναλαμβάνεται άτακτα, αλλά ανά τακτικές χρονικές περιόδους και εποχές.
Η ιστορία φαίνεται τίποτα δεν μας μαθαίνει.

Η φούσκα η νέα λέξη της παρακμής. Βγαίνει και σε ροζ.

Μια φούσκα λοιπόν γεμάτη απληστία, σκατά και ροζ.
Μια απληστία αναζητώντας την λήθη, το όνειρο, το ψέμα, την υπόσχεση της ευτυχίας.
Αμ δε.
Τελικά έσπασε.
Όπως πάντοτε σπάνε, όπως τα τείχη πάντα πέφτουν, όπως οι βάρβαροι πάντα έρχονται και η στιμορόλ ποτέ δεν είναι η bubble gum.

Το εφήμερο όνειρο ευδαιμονίας τελείωσε για τους περισσότερους, ενώ οι Κροίσοι δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο. Το να φταίμε αυτούς είναι η καλύτερη μας δικαιολογία δυστυχώς όμως η αλήθεια είναι ότι η δική μας απληστία είναι που μας έχει οδηγήσει σε αυτούς.  Στον κάθε Κροίσο, σε μορφή πολιτικού, ιερωμένου, δημοσιογράφου, δασκάλου, οικονομολόγου και άλλων πολλών.
Τι μας οδήγησε σε αυτούς;
Έλλειψη αξιών; πρότυπων; ιδεολογιών; ελεύθερης σκέψης; παρακμή;
Δεν ξέρω. Αλλά το ψάχνω.
Για αυτό η κρίση είναι πρώτα πολιτιστική και κοινωνική. Η οικονομική κρίση είναι η δικαιολογία, αφού πλέον τώρα υπάρχει η ανησυχία του κεφαλαίου - το χρήμα - η γλώσσα των βαρβάρων,  αυτή η απλή επικοινωνία του ανθρώπου βρίσκεται να απειλείται.
Τώρα από τι απειλείται; από τον σκόρο ή την σκουριά θα σας γελάσω...

Για αειφόρο ανάπτυξη μίλησε το Brundtland Report πριν 25 χρόνια περίπου πριν, ορίζοντας την ιδέα της αειφόρου ανάπτυξης ως η ανάγκη της προστασίας και η συγκρατημένη εκμετάλλευση των πρώτων υλών του πλανήτη μας έτσι ώστε να είναι αρκετές για ευημερία για τις επόμενες γενιές.

Αυτό μεταφράστηκε σε πολλές πολιτικές αποφάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν σταματά εδώ η αληθινή έννοια του αειφόρου.

Αειφόρο είναι αυτό που αντέχει στον χρόνο και εξελίσσεται. Η ιστορία όμως έρχεται να αντικρούσει αυτή την ιδέα αφού ο άνθρωπος εμφανίζεται να μην μαθαίνει από τα λάθη του και ακολουθά ανέκαθεν τις καμπύλες της ακμής, της παρακμής και της πτώσης μέχρι την επόμενη και πάλι αρχή. Ίσως αυτό να είναι και η ανάγκη για εξέλιξη του.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον η νέα αρχή, η αρχή που όπως φαίνεται η νέα γενιά η δική μας θα ξεκινήσει να θυμάται καλύτερα και η απληστία να διαμορφωθεί σε μέτρο αξιών.

Η αλήθεια είναι ότι η οικονομική κρίση είναι κάτι καλό. Μας κάνει να σκεφτόμαστε και να συμμαζευόμαστε και να ανακαλούμε τι κάναμε λάθος. Άμα δεν βρούμε ούτε τότε/τώρα το λάθος τότε είμαστε στο έλεος της μοίρας μας...

Η μοίρα.
Της αποπλάνησης του κεφαλαίου. Της φτήνιας. Του ψεύτικου. Του ξεπεσμού. Του τέλους.

Κάτσε διάβασε σου λένε και βγάλε πτυχίο να βρεις δουλειά να υπηρετήσεις και ΄συ το σύστημα.

Όσα μαθαίνω τόσα λιγότερο καταλαμβαίνω.
Ανούσια μόρφωση, μηδέν γνώση.

Ή ακόμα καλύτερα: ένα δύο - εν' δυο με το όπλο παραμάσχαλα πρώτος στη γραμμή.

Έτσι πρέπει εξάλλου.

Τώρα πλέον αν δεν έχεις i-phone ή mac δεν μπόρεις αλλιώς. Έξυπνος ο καπιταλισμός. Κάτι που δεν χρειαζόσουν ποτέ τώρα σου είναι απαραίτητο....

*αναρχία όχι των Καλών Καθουμένων μα ούτε τής έννοιας που θέλουν να σας πέισουν ότι είναι... απλά μια αναρχία δικής μου και μόνο...
και
*αμέτοχος στην απραγία και των καλουποτικών 'πρέπει'