Ο ερχομός

Ήρτεν καλοκαίρι και αφού η Αγγλία μας βαρέθηκε γυρίσαμε πίσω στην νήσο του χρυσοπράσινου, της φουκούς, του συντρόφκια, του αποελλίστα (π)ού_τρας, του παππoύ με το σνόρκελ, του κκαφέ της μόστρας τζιαι τώρα τελευταία της παραλίας του μπραζίλλιαν!

Έσιει τρεις ημέρες που ήρτα τζιαι εν η τρίτη ημέρα που τρόω σουβλάκια. 

Κατεβαίνεις, πλέον βραδάκι, πρώτη μέρα έτσι ωραία τζιαι ζοφερά από το αεροπλάνο τζιαι δϊά σου μες τα μούτρα η υπέροχη υγρασία της Λάρνακας. Ξέρεις πλέον ότι έφτασες πίσω στην πατρίδα, αμέσως νευριάζεις γιατί εφόρισες μακρύ χοντροπαττέλονο.

Η οικονομική κρίση είναι εμφανές, παρόλο που είμαστε το μόνο αεροπλάνο που ήρτε στο αεροδρόμιο: οι βαλίτσες κάμνουν μιαν ώρα να έρτουν, πιθανολογείται λόγω οικονομικών λόγων ότι ο παρέας που ξεφορτώνει που το αεροπλάνο, φορτώνει πάνω στο αμαξούι, οδηγά το αμαξούι, τζιαι τέλος ξεφορτώνει πάνω στον ιμάντα, να εν μόνος του.

Την νήσον μας φαίνεται πειρατές την έχουν καταπατήσει (για ακόμη μία φορά). Τώρα στην μορφή των προτελευταίων των Τροικανών. Σιγά, εμείς, θα γλιτώναμε; 

Εξάλλου γνωστό είναι, ότι σε αυτό το νησί, όλοι είμαστε έξπερτ και γνώστεις των πάντων και ξέραμε φυσικότατα ότι θα έρχονταν, γιατί φυσικότατα όπως είναι πολύ φυσικό ότι αυτά τα λάθη είναι των "άλλων".

Μια βόλτα θα σας πείσει η κρίση είναι παντού, τα κκαφέ στην Μακαρίου (μια εν η Μακαρίου, είπαμεν στην Λευκωσία) εν όφκαιρα, το Ζοο λένε ότι κατέβασεν ρολά ή εβάοσεν πόρτες (όπως προτιμάτε). Ο κόσμος δεν κυκλοφορά και όταν το κάνει πλέον δυσφορικά στο τσακίρ κκέφι μιαν μπύρα (κατα)πίνει. Ο σκαραβαίος σε εξαίρεση ήταν πίττα αλλά ούλοι μιτσιοί ρε παιδί μου, νέοπες και χλαπάτσες, ελάχιστοι γνωστοί και φίλοι. Κατάντησα να νοιώθω πλέον γέρος. Ποιος εγώ; Που τώρα είμαι πας το άνθος μου!

Πρώτη νύκτα έξω έμαθα η παρέα πήγε για ποτάκι αναζητώντας ησυχία στην Ερμού. Εκεί κατανυχτικά και καταγωγιστικά δεν μπορείς να πεις με τα χαλαμάντουρα γύρω σου σου φέρνει μια αίσθηση Βαγδάτης και συγκίνησης τέλος πάντων. Ο ερχομός ήταν έκπληξη και δεν με περίμεναν με το συνάντημα η συγκίνηση στο μεγαλείο της: "Ρε μα είσαι ρωσσοπόντιος;". Περιττό να πω ότι ακολούθησε ποτό αυθονάκης με αφορμή αυτό το ευχάριστο γεγονός(!). 

Θάλασσα ακόμα δεν επήα. Ήλιο ακόμα δεν είδα τις ώρες που είμαι ξύπνιος. Άκουσα το μπραζίλλιαν κάμνει πάταγο, ελπίζω να μεν απογοητευτώ.