Ζωή, μια νοσταλγία

ζιω, αναπνέω αρα υπάρχω

ένιξερω αλλα φένεται μου πως τωρά τελευταία πηαίνουν μου ούλα ανάποδα.. χάλια βαθμούς με κάτι δουλειές του πανεπιστημίου, αναγκάστηκα να μπω σε μια ομάδα για ένα project του πανεπιστήμιου που εν fieldtrip για 5 ημερες πάνο σε κατι βουνά με μια γαλλίδα που αντιπαθώ τα μάλα (έν εσιει έτσι σατσιίν, πρίχτισσα, σημασία κοπελλούα), εχάλασεν το μόπαιλ, με κανέναν εν σηνενοούμαι τζιαι παρεξηγούμαι, ένιγουει πολλά τζιαι διάφορα που εν μικροπράματα αλλα γίνουντε συνέχεια για να σου την σπάσουν ακόμα παραπάνο...

αλλαααά.... στη τελική τούτα ούλα εν πελλάρες τζιαι λεπτομέριες επέιδη νομίζουμε ότι ο κόσμος περιφέρεται γύρω μας. Όι φίλε εν περιφέρεται γυρώ μας απλά έχουμεν το σαν ανθρώποι αλαζώνες που είμαστεν τζιαι μεμψιμοιρούμε για τα πάντα - να κλεούμαστε, γιατί θέλουμε σημασία. 

μια χαρά την έχουμε άμαν έχουμε υγεία.. εγώ ετσι ξέρω τζιαι τα άλλα ούλα εν πελλάρες!

εγώ πάλε αφού το ξέρω τούτο τζιαι εκτυμώ την ζωή γιατί 'έν είμαι χαρούμενος; 

ίσως επειδή εν έχω άτομα που αγαπώ κοντά μου.. 

ναι. τούτοι εν οι φίλοι μου τζιαι αγαπώ τους πολλά επειδή εν με τους μόνους που μπόρω να νοιόθω άνετα συνέχεια.. να ξεφεύγω.. ξέρουν με τζιαι 'εν με παρεξηγούν. ξέρω τους τζιαι εν τους παρεξηγώ. μιλώ τους τζιαι ακούν με. μιλούν μου τζιαι θέλω να τους ακούσω.  φένουνται στις δύσκολες στιγμές.. τζιαι οι καλύττερες μαζί τους εν συνήθος οι πιο απλές! οι φίλοι είναι παντοτινοί και όχι εφήμεροι.. γενιούνται συνήθος παιδικοί και δεν πεθαινουν μέχρι το τέλος.. λύπουν μου γιατι εν μακρία..
οι φίλοι μου..εν λίοι τζιαι μετρημένοι.. 

νοιόθω έρημος μακριά τους τζιαι έτσι νομίζω νιώθουν τζιαι τζινοι..

σε μια στιγμή μουδιασμένης αμφιβολίας.. εκεί στο Αμέρικα,

γράφει ο ένας μου που τούτους, 

ο αδελφός μου ο ποιητής.. ιστορία τζιαι πράμα τούτος.. ο επαναστάτης με τα φτερά ενος αγκέλου που κατάντησε 'αλκοολικός'.. 

κολοφωνάς

τετέλεσται..

τα κενοτάφια γκρεμισμενα και 

βουτηγμένα στα σκαρλάτα

αίματα μιας τετελεσμενης ηδονής και

γύρω φίλοι
απαρέγκλιτοι με γλώσσες

γλοιώδεις, ξέχειλοι με λέξεις ποιητικές

σαν τις ανάγκες της αφροδοσίας κάθε

κίβδηλης και άλαλης 

ιστορίας - μες τα ποτήρια μας

στίχοι νοσταλγικοί, απ τα ηχεία ο Morrison

πλάθει ανθρώπους στο τέλος μιας πολύβουης

σιωπής, εκεί πού ζουν τα τρελαμένα κι αλαφροίσκιωτά

σου μυαλά καί,

γύρω φίλοι

εγκάρδιοι

υπάκουοι κληρονόμοι της στερνής σου 

πνοής...

τυμβωρύχοι στον όχλο της πολυσύχναστης σου

μοναξιάς...

φίλοι

ακράδαντα νεκροι...

Μάλιστα, έτα ούλα τζιαμέ.. 

η ζωή εν μια πελλάρα που πρέπει να την απολάυσουμε πάντα εντος των ορίων που μας περικλύουν τζιαι διαφέρουν απο τα όρια των αλλονών... 

ούλα εν μια ιδέα τζιαι εν μέστον νου.. 

γιατί ότι εν η ζωή σου ο κύριος αίτιος εν ο ίδιος σου ο εαυτός!!