ανοίω την κουρτίνα, ουρανός δίχως άστρα, δίχως φεγκάρι, θαμπός, όπως τον ψεύτικον, σαν ένας καμβάς που εσιενώστηκε πάνω το λερωμένο νέρο του δοχείου που χρησιμοποιείς για να καθαρίζεις τα πινέλλα..
στο Λονδίνο ποττέ εννεν κατασκότεινα τζιαι έσιει νύχτες σαν την αποψισινή που βαθκιά στον ορίζωντα η θαμπάδα γίνεται πιο γκρίζα, βισσινιά, κότσιηνη.... σαννά τζιαι ο ήλιος εξίασε να δύσει..
τι γίνεται όταν ο ύπνος δεν σε παίρνει;
υπάρχει ένταση στο σώμα, οι φλέβες στα χέρια ερεθισμένες, ανάσες βαριές και αναπνοές αναγκαίες.
η μουσική είναι οι κτύποι της καρδιάς, το μπάσο κάνει το δάπεδο να δονείται... οι πατούσες αγωγοί της ατμόσφαιρας και σαν κύμα μετακινείται στο κορμί.. ένας ηλεκτρισμός κάνωντας την κίνηση σου αδιάκοπα εθιστική, γυμνή..
πως περνά έτσι γρήγορα ο χρόνος.. - τυπικό αλλά αλήθεια
εχτές τέλειωσαν τα μαθήματα της φετινής χρονιάς, τώρα μένουν οι εξετάσεις τζιαι κάτι πρότζιεκτς μέχρι τέλη του Ιούνη.. - ασχετό αλλά αυτό αποτελούσε αφορμή για την εψεσινή έξοδο.
Μαζευτήκαμε για πάρτι στο σπίτι του Ισπανού. Το σπίτι αυτό σίγουρα άνοικε σε κάποιο καλλιτέχνη παλίοτερα πριν να το νοικιάσει ο φίλος Ισπανός μαζί με τον Νορβηγό και την Βραζιλιάνα.
Κάθε δωμάτιο ήταν τόσο διαφορετικό σε χρώματα και χαρακτήρα που αποτελόυσε έργο τέχνης. Από τα έπιπλα, όπως τα κρεβάτια που δεν ήταν φτιαγμένα με το παραδοσιακό σχήμα του ορθωγόνιου, μέχρι και τις ζωγραφιές στους τόιχους και τα τταβάνια.. δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα εντελώς εξωπραγματική ειδικά και με τον κατάλληλο φωτισμό..
Το σαλόνι όμώς ήταν το αποκορύφωμα, ψηλοττάβανο με στέγη τρίγωνη και δοκούς λεπτούς να ενώνουν τις γωνιές του δωματίου σε χρώμα ασημί, περισσότερο για ομορφιά τοποθετημένοι έτσι.
Ο καθένας μας σχεδόν έφαιρνε και απο ένα ποτό, κυρίως κρασί. Τα άσπρα τα άνοιγαν και τα έριχνα μέσα σε μια κούππα άσπρη με μήλα, μπανάνες και μανταρίνια, ενώ τα σκούρα σε μια κόκκινη με φράουλες, κεράσια, πορτοκάλια και ανανά..
Τα τραγούδια ήταν κυρίως ισπανόφωνα και η σάλσα έπαιρνε και έφαιρνε, βάλθηκε και η κολομβιάνα να μου μάθει τα βήματα. Μετά από 2-3 άσπρα και 1-2 κόκκινα άρχισα να τα καταφέρνω θέλω να πιστέυω..
μετά για να είμαι ειλικρινής δεν πολυθυμάμε τι έγεινε γιατί αποκοιμήθηκα εκεί την νύχτα και βρήκα τον εαυτό μου να ξυπνάει στη πολυθρόνα του ισπανού.. παράξενο αλλά δεν είχα ζάλη, δεν είναι ότι είχα μεθύσει (πολύ) και έμεινα εκεί αλλά η κούραση της εβδομάδας (και όχι μόνο) με είχε τελικά κυριεύσει..! σηκώστηκα χαράματα όμως και ήρθα σπίτι. η κολομβιάνα ακόμα κοιμώταν.
νοιόθω ξαφνικά πολύ ήρεμος μετά το εχτεσινό..
όμως με εξάρσεις θυμού..
θυμήθηκα, άλλοι προσπαθούν να αποφύγουν την φυλακή και εμέις παραπονιούμαστε για μαλακίες, ελπίζω να παν όλα καλά..
Χαράζει.
ηλιαχτίδες μου στραβώνουν τα μάτια.
κλείνω την κουρτίνα και παραμένω στα σκοτεινά.
κοιτάζω τον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό μα αγέλαστο, αδιάφορα το αποφεύγω και νευριάζω.
ξαναβηθίζομαι εκεί που μ'αρέσει.
αρχίζει δίχα σκέψη, δίχα συνέχεια
βάζω την βελόνα να παίξει, περνούν τα δευτερόλεπτα φωνάζει 'πάμε; πάμε; ΠΑΜΕ; ΠΑΜΕ; ... ΠΑΜΕ' και ξανά το ίδιο το κομμάτι για 'κόμα 3-4 φορές μπας και ξυπνήσω.. αλλά αμ δε.. δεν είναι που ξυπνάνε..
προχθές βγήκα ήμουν με φίλους καρδιακούς, μπασμένα πάντα δικούς σου αλλά μονάχα υποταγμένοι σε κάτι μοιραίους κριτές..
έλεγα τώρα είσαι καλά. είσαι με άτομα δικά σου.
πάλε ψέματα ελέγα.
πάλι μοναχός μου ήμουν.
αεικίνητος, καθόμουν στο πεζούλι, εκεί στην πλατεία σάββατο απόγευμα ο τύπος στην γωνειά τραγουδουσε το blue eyes και όλα πάγωναν.. τα περιστέρια άφειναν πούπουλα στο κενό νεκρά δίχως βάρος, δίχως προορισμό.. τα χρώματα θόλωναν και οι μυρουδιές ενός κινέζικου φαγητού μου έκαιγε τα ρουθούνια..
λαχτάρα δίχως πάθος.
Ζούμε σε ένα κόσμο φτιαγμένο για μας ή για εκείνους.
Οι 'εκείνοι' όμως ποιοι καν είναι; για τον καθένα μας ίσως διαφορετικοί.
Ζούμε σε ένα κόσμο όπου το περιβάλλουν όχι μολλύνεται αλλά πλέον καταστρέφεται.
Φαίνεται, σαν να η ίδια γη μας έχει βαρεθεί, αγανακτήσει και θέλει να μας ρουφίξει.
Το είχε κάνει και θα το ξανακάνει!
Απλοιστίες ανθρώπων που νομίζουν θα βαδίζουν για πάντα τα χώμα της, θεοποιούντε και γίνουντε αρχηγοί ενός όχλου.
Αμ δε, λανθάνοντε! για αυτούς το τέλος μόλις έχει αρχίσει.
Ο πλανήτης γη μόλις έχει αρχίσει να αντιδρά για ακόμη μια φορά.
Η ανικανότητα μας να ζούμε και να συμβιώνουμε σ'αυτά τα εδάφη, τα τελευταία χιλιάδες τόσα χρόνια που μας άφησε μοναχούς, αποδικνύει την δραστικότητα για πιο έμμεσα έργα.
Σαν ένας γίγαντας πλέον ο Άτλας στην ράχη του να κουβαλά την γη, κουράστηκε πλέον, βαρέθηκε τις φωνές, τις φωτιές, τις αναθυμιάσεις, του πόνεσαν τα χέρια.
Θέλει, τώρα, να βάλει την υδρόγειο κάτω και να μοιράσει ξανά τις περιοχές και θάλασσες δημιουργώντας έτσι νέους κόσμους, νέες αρχές.
Η γη θα λέγε κάποιος άρχισε ήδη να μοιράζετε.
Στην Ιαπωνία και Σουμάτρα είδαμε τελευταία, δύο απο τους μεγαλύτερους σεισμούς που μετρηθήκαν ποτέ στην μοντέρνα ιστορία. Σενάρια λένε ότι και το Αιγαίο άρχισε να σιγοβράζει και τα υπεδάφη του να κουνιούντε σε ανησυχητικούς ρυθμούς.
Ξυπνάει το μεγάλο ηφαίστειο της Θήρας;
Καιρός του είναι λένε, αφού οι προηγούμενες του γραμμένες 'ονειρόξεις' συνέβησαν γύρω στο 300 μΧ και 1100 μΧ. Μα αυτό το 'ξύπνημα' λένε θα είναι πολύ μεγαλύτερο δημιουργώντας τεράστια παλιροιακά κύματα - όπως έχουν γίνει και στο παρελθόν.
Μα αυτά τα γεγονότα στις αντίθετες πλεύρες του πλανήτη μας, συνδέοντε και δεν είναι απλά τυχαία γεγονότα, αλλά το έναυσμα της μοιρασιάς του κόσμου και οι τεκτονικές πλάκες να δώσουν νέες οροσειρές, παραλίες, κοιλάδες. Νομίζετε πως σας κοροιδεύω; Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να βρείτε το επίκεντρο του σεισμόυ στην Ιαπωνία και να περάσετε μια μακρινή βελόνα σε μια κούφια υδρόγειο, θα δείτε ότι θα βγει ακριβώς στο κέντρο της Σαντορίνης, το κέντρο του ηφάιστειου της Θήρας. Αυτό δίχνει ότι ένα υπόγειο ρήγμα με αρχή τον πυρήνα της γής ενώνει αυτές τις δυο περιοχές δημιοργώντας έτσι νέα στρώματα μάγματος και ολισθήσεις των τεκτονικών πλακών.
Μα γιατί όμως όλα αυτά;
Ας τελειώσω όπως ξεκίνησα.
Υπάρχουν κάποιοι υπαιτιοί. Σαφώς οι ίδιοι εμείς.
Εμέις που καίμε τα παιδιά μας. Δεν κάνουμε τίποτα για ένα αειφόρο μέλλον.
Τα παιδια είναι ίσως η μόνη μας ελπίδα μα και αυτά τα έχουμε καταστρέψει, φανατίζωντας τα, περιορίζουμε και χαράζουμε ένα μέλλον δικό μας, για αυτά, δίχως ελπίδα και αύριο.
Η γη βαρέθηκε την ματαιόδοξη ανέλπειδη κατάντια μας, θέλει πλέον να δώσει ευκαιρία στα παιδιά...
Τα κανονικα παιδια γεννιούνται κανονικά,
μεγαλώνουν κανονικά,
ονειρεύονται κανονικά,
ερωτεύονται κανονικά,
και
πεθαίνουν κανονικά!
σκληρές εικόνες από ένα ακόμα πιο σκληρό κόσμο,
Εγώ γεννήθηκα παιδί, παίδι θα παραμείνω και παιδί θελώ να φύγω!
Δεν γαμμιέστε όλοι εσείς που βαλθήκατε να μας αλλάξετε...
Ας τα αρκέψω όμως, που την αρχή.
Στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα των πολιτκών μηχανικών, υπάρχει μια ομάδα που πηγαίνει κάθε χρόνο για ενάμισι με 2 μήνες, εδώ και 10 χρόνια περίπου, ακτιβιστηκά σε περιοχές του Ελ Σαλβαδορ να βοηθήσει κτίζωντας υποδομές, σπίτια, σχολεία κ.α για τους σεισμόπληκτους - θεομηνόπληκτους και μια χώρα που πέρασε μεγάλο εμφύλιο πόλεμο.
Πληροφορίες [δαμε] τζιαι [δαμέ].
Φέτος εδιαλέχτηκα τζιαι εγώ σε τούτη την ομάδα των 11 ατόμων. Είμαι ο μόνος Κυπραίος τζιαι ο μόνος που την χρονία μου, οι παραπάνω εν δοκτοράες ή ποστ ντοκ.
Ένιγουεις που την αρχή μόλις εδιαλέχτηκε η ομάδα προσπαθούσε να μαζέψουμε λεφτα. Ήτε διοργανώνουμε events όπως γιούνιον nights - πάρτυ βασικά ή ότιδηποτε άλλο.. ήταν να κάμουμε τζιαι naked centerfold τζιαι να μας δώκουν 500 λίρες για την εφημερίδα του πανεπιστημίου αλλά τελικά εν έγεινε.. ακόμα.. Ή μαζέφκουμε λεφτά που εταιρίες 'ευαισθητοποιημένες'. Έχουμε τζιαι κάποια λεφτά ευτυχώς που πιο παλιές δωρεές αλλά πρέπει να συνεισφέρουμε τζιαι εμέις έτσι ώστε το προτζιεκτ να μπορεί να συνεχίσει τζιαι στο μέλλον τζιαι φαίνεται πολλά δύσκολο τελευταία να μας σπονσάρουν.
Τα χρήματα θέλουμεν τα γιατί τζιαι τα υλικά σαν τσιμέντο, εργαλεία εμείς τα παρέχουμε τζιαι στοιχίζουν.
Συνεργαζόμαστε με έναν NGO-non governmental organisation (όπως την Unicef αλλα για κεντρική Αμερική που εν υπεύθυνη για έτσι πράματα κυρίως) την REDES τζιαι εν μαζί τους που συνεργαζώμαστε για το τι θα αναλαμβάναμε φέτος να κατασκευάσουμε.
Έχουμε τζιαι κάποια λεφτά ευτυχως που πιο παλιές δωρεές αλλά πάλε φένεται δύσκολο τελευταία να μας σπονσάρουν.
Τα προβλήματα που θα αντιμετοπίσουμε εν αρκετά επειδή ουσιαστικά εν σε ζούγκλα που θα πάμε και υπάρχει κίνδυνος μαλάριας για αυτό πρέπει να πίνουμε χαππούθκια, υπάρχει ο κίνδυνος που gangs μερίκες φορές και τα περιβόητα bus wars αν έρθουμε από Γουατεμάλα, τα άλλα ούλα εν βασικά λεπτομέρειες όπως να μεν τραυματιστείς σαν θα κτίζουμε. το φαίν τζια ξέρω γώ..
Αλλά τούτα ούλα εν λεπτομέρεις για μένα επειδή το πρόβλημα μου εμένα είναι πώς να πάω Ελ Σαλβαδόρ, το αρχικό σχέδιο ήταν να ΜΕΝ πάω μέσω Αμερικής επειδή χρειάζουμε βίζα, ακόμα και για τράνσιτ που εν να κάτσω μέσα στο αεροδρόμιο για 2 ώρες για να πιάσω το κοννέκσιον. Ναι έστειλα ίμειλ τις αμερικάνικης πρεσβείας τζιαι απαντήσαν μου: "you cannot land in USA even for a minute without a visa". Για αυτό είπα 'γάμα τα' εν θα κάτσω να φκάλλω βίζα που έσιει τόση διαδικασία τζιαι να τους δόκω 160 ευρώ για να κάτσω 2 ώρες μες το αεροδρόμιο τους.
Έτσι είπα να έβρω άλλον τρόπο να πάω Ελ Σαλβαδορ.
Οι άλλοι 10 της ομάδας δεν έχουν πρόβλημα επειδή έχουν ήτε Βρεττανικό, Αμερικάνικο ή Ισπανικό διαβατήριο τζιαι δεν θέλουν βίζα για Αμερική, μόνο να συμπληρώσουν ονλάιν μια φόρμα!!!
Εγώ όμως σαν Κυπραίος έσιει ολόκληρη διαδικασία για να πιάσω βίζα, τζιαι πρέπει να δόκω τζιαι 160 ευρωπουλάκια για την αίτηση.
Έψαχνα κάτι πτήσεις που πάν Ελ Σαλβαδορ απο Αγγλία αποφεύγοντας την Αμερική.
Ειλικρινά εφάνηκε σχεδόν αδύνατο, εν ελάχιστες οι πτήσεις που υπάρχουν τζιαι το ταξίδι πολλά πιο περίπλοκο!!
Καταραμένοι Αμερικάνοι, σχεδόν επιβάλλουν σου για να επισκεφτείς την κεντρική Αμερική να πρέπει να περάσεις μέσα που usa.
Ελέγχουν τον κόσμο λαλώ σου..
Ήβρα κάτι πτήσεις με KLM Λονδίνο-Αμστερντάμ-Παναμά-Γουατεμάλα τζια μετά λεοφορείο να παω ελ σαλβαδόρ αλλά εν πανάκριβα. Μετά ήβρα κάτι μέσω Ισπανίας Μαδρίτης αλλά πάλε ήταν ακριβά.
Τζιαι βασικά παρόλο που ήταν να πάω μόνος μου 'επέιστηκα' ότι εν να ήταν δύσκολο ταξίδι για αυτό επερίμενα να μου πει ένας ο Ισπανός που εν μες στην ομάδα να επιέναμε μαζί μέσω Μαδρίτης. Τζιαι σήμερα τελικά που ελέγχαμε τις τιμές επειδή είπαμεν να κλείσουμε τα εισιτήρια ως τη άλλη εφτομάδα εκτοξευτήκαν στα διπλάσια περίπου σε σύγκριση με τις πτήσεις που παν μέσω Αμερικής.
Έτσι αναγκαστικά πρέπει να πάω μέσω Μαϊάμι ή εν θα πάω καθόλου γιατί εν θα καταφέρω να φκάλω βίζα!!!
τζια για να φκάλω βίζα επειδη σε 3 εφτομάδες πάω Κύπρο για το Πάσχα είπα να ζητήσω το interview στην Κύπρο αφού που Αγγλία με Κυπριακό διαβατήριο εν πιο περίπλοκο..
το θέμα ένει ότι εγώ αν καταφέρω να φκάλω βίζα θα γίνει τέλη Απριλίου τζιαι οι τιμές των εισητηρίων θα εκτοξευτόυν....
εγύρισεν μου.....
θέλω πολλά να πάω σε τούτο το ταξίδι γιατί εν μοναδική εμπιρεία τζιαι εμίσησα τους Αμερικάνους με την γραφιοκρατία τους που στέκουντε εμπόδιο για να πραγματοποιηθεί..
παγκόσμια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ διακίνησης μετά λαλούν σου...
οι άππαρον!
υ.γ.1.: καμιά άλλη χώρα εν θέλει βίζα που τις άλλες που ήταν να πάω, μόνο η Αμερική
υ.γ.2: το πιο γελοίο της υπόθεσης εν ότι για point of contact in USA έβαλλα τον Μικχαήλ, που εν να ελέξουν το μητρώο του εν τζιαμέ που εν έσιει περίπτωση να μου δώκουν βίζα!
Η γεωγραφία της γυναίκας:
- Μεταξύ 18-22 η γυνάικα είναι όπως την Αφρική... ανεξερεύνητη, μισο-άγρια, φυσικά όμορφη με εύφορα δέλτα..
- Μεταξύ 23-30 η γυναίκα είναι όπως την Αμερική... πλέον εξεληγμένη και ανοιχτή για διαπραγματεύσεις, ιδικότερα με υψηλούς χρηματικά επενδυτές..
- Μεταξύ 31-45 η γυναίκα είναι όπως την Ινδία.. θερμόαιμη, άνετη και σίγουρη για την δική της ομορφιά..
- Μεταξύ 46-55 η γυναίκα είναι όπως την Γαλλία.. σιγά, σιγά ηλικιώνεται αλλά παραμένει αισθησιακή, με ανεπτυγμένη αντίληψη για τις τέχνες και πολιτισμό..
- Μεταξύ 56-60 η γυναίκα είναι όπως την Γιουγκοσλαβία... έχασε τον πόλεμο, στοιχειωμένη από λάθη του παρελθόντος και σε κατάσταση αναγκαίας ανακατασκευής..
- Από τα 61 και πάνω η γυναίκα είναι όπως το Αφγανιστάν... όλοι ξέρουν που βρίσκεται, αλλά κανένας δεν θέλει να παέι εκεί.
Η γεωγραφία του άντρα: - Μεταξύ 15-80 ο άντρας είναι όπως την Λιβυή...
εξουσιάζεται από έναν βίλλο!
* πιο ευγενικά εν να εχαλούσε το ανέκδοτο Από μετάφραση που έκαμα από τα αγγλικά από ένα ανέκδοτο που μου έστειλε ένας φίλος μου παλαιστήνιος
Εψές η βραδιά ήταν ατίθαση και το πρωινό με βρήκε μεθυσμένο, έφυγα και τους είπα είμαι καλά, πάω σπίτι.
Ανέτειλε και με βρήκα κάπου σε ένα δρομάκι ξεχασμένο, δεν θυμόμουν πώς να πάω σπίτι.
Μετά, από κάτι περιέργα νοσήματα τελικά τα βρήκα να 'ρθω σπίτι.
Ακόμα μεθυσμένος, απο τις χειρότερες φορές θα ΄ναι.
Δεν θα ξαναπιώ.
Καλά.
Δεν ξεχνιούνται όμως με το ποτό, τίποτα δεν ξεχνιέται με το ποτό.
Έδωσα ξανά ελπίδες και δεν έπρεπαι. Ελπίζω να κατάλαβε ότι τίποτα δεν σήμαινε.
Εξάλου έναν μεθυσμένο ποτέ δεν πρέπει να ακούς, καλύτερα ομώς μεθυσμένο να σε λέν παρά τρελό. Να ξέρεις όμως έσυ παρόλο 'μεθυσμένος' να γίνεσαι άρρωστος με το πολύ ποτό γιατί δεν σε κάνει να ξεχάσεις όπως άλλοι υποστηρίζουν, μα ούτε πιο αυθόρμητο σαν κίβδηλες υποσχέσεις.
Να θυμάσαι τα πάντα όμως και να έχεις επίγνωση για τα πάντα, να έπινες μονάχα για να δώσεις αφορμή να σε πούνε μεθυσμένο παρά τρελό και ας είναι αυτό που είσαι και κανείς δεν καταλαμβαίνει το γιατί..
Συγχωράτε με για αυτό που είμαι..
Σιγά, σιγά, μου περνάει και η ιμικρανία τώρα πια..
Καλώς ορίζω τον νέο συντελεστή του βλογίου, εν ονόματι ο επίδοξος.
Οι απόψεις του ωραίες και αντικοιμενικές εξ όσο γνωρίζω, γνώστης ιστορίας και άλλων πολλών διαφόρων θεμάτων, με πρωτότυπη και προοδευτική ιδεολογία.
Ελπίζω και πιστεύω τα άρθρα του να ενισχύσουν το βλόγιο και να είναι επίδοξα όπως και το όνομα του!
Καλώς όρισες επίδοξε!
να ζήσουν οι γεναίτζιες σήμερα τζιαι κάθημερα, που εγιορτάζαν εχτές
η γυναίκα ίσως είναι το πιο ιερό πλάσμα στον κόσμο, όπως τζιαι το πιο επικίνδυνο.
εγεννήσαν μας, εμεγαλώσαν μας, προσέχουν μας, ερωτεφκούμαστεν, αγαπούμε, πονούμε, πληγωνόμαστε, ταλαιπωρούμε, βασανίζουμε, αναζητούμε ανασφάλειες τζια στο τέλος καταλήγουμε να συν - ζιούμε ή να αναπωλούμε για τούτο, σε τούτο το πλανήτη γη.
ο άντρας δίχα την γυναίκα νομίζω ήταν να 'ταν καράβι δίχα παννί σε ένα ωκεανό, στάσιμο, αλλά με ούριο άνεμο..
το τραγούδι τούτο αφιερώνω στην μάνα μου, που ποττέ δεν της είπα χρόνια πολλά. Πρέπει να έσιει 10 μέρες να της μιλήσω τουλάχιστο, τζιαι σήμερα που με έπιασε τηλέφωνο, μετα που 5 χαμένες κλίσεις της τζιαι τελικά απάντησα το, εθύμωσα της γιατί με πιάνει τζιαι ενοχλά με τζια έκλεισα της το. Τελικά είμα πολλά μαλάκας γιος.
Για σένα μάνα να σε καλά, παρόλο που εν έχω τα κότσια να σου το πω... η μόνη γυναίκα που ίσως αληθινά μας αγαπά...
