Έγινε η απώλεια, συνήθεια μας...

κι όμως η απώλεια σου μου έμαθε φορές αξίζει να υπάρχεις μελαγχολώντας όμορφες στιγμές νοσταλγώντας που ζήσαμε θα ζήσουμε θα δημιουργήσουμε και όταν θα ξανά αναπνεύσω να ανοίξω τα μάτια να ΄δω αυτό που δεν υπάρχει ελπίζω να μην είναι πάλι κίβδηλο να μην είναι ούτε αυτό που ονειρεύομαι να ΄ναι μονάχα απλά ταπεινά κάτι αισιόδοξο δίχως μοίρες μεμψοίμερες κλέω αναστεναζω υπάρχω ερωτεύομαι υποχρεωτικά γελάω και προσπερνάω δίχως κόματα τελείες συναφοί έννεν για σενα