Το οριο της ανθρώπινης διάνοιας (2)

Συνεχιζω απο εκει που εμεινα. Ας παρουμε την προταση: "Στην φιλοσοφια δεν υπαρχουν δογματα" Μηπως αυτη η προταση δεν ειναι η ιδια δογμα; Απο την στιγμη που υπαρχει και καποιος διεκδικει την αληθεια της, τοτε δεν μπορει παρα να ειναι ενα αξιωμα(*) λογικης σκεψης. Ναι αλλα αυτη η προταση ερχεται σε πληρη αντιφαση με το γεγονος οτι διεκδικειται η αληθεια της προτασης χωρις περαιτερω επιχειρηματα. Γιατι αν δεν υπαρχουν δογματα προφανως και η προταση αυτη δεν μπορει να θεωρηθει σαν αληθης. Ναι αλλα η αληθεια της διεκδικειται και αρα ειναι αληθης. Δηλαδη απο την μια υπαρχει και απο την αλλη δεν υπαρχει. Πραγμα που ειναι ατοπο. Φυσικα υποθεσαμε οτι καθε επιχειρημα πρεπει να ειναι συνεπες μεσα στην λογικη(**). Δεν μπορουμε κατ ουδενα λογο να ξεφυγουμε απο την λογικη. Αν δεν λαβουμε υπ οψη την λογικη τοτε μιλουμε για μονιμως παραλογα ασυνεπες συστηματα και δεν εχει καν νοημα να συζητουμε για μαθηματικα και φιλοσοφια. Ουσιαστικα καμια επιστημη δεν θα αναπτυσσοταν. Ακομα και τα ζωα εχουν μεσα τους μια εννοια ενστικτωδους λογικης. Για να αποφυγουμε αυτο το παραδοξο. Θετουμε ως ακρογωνιαια αρχη της φιλοσοφιας (και των μαθηματικων) οτι πρεπει να υπαρχουν αναποδεικτες προτασεις που ονομαζονται αξιωματα πανω στα οποια να μπορουμε να με λογικη να επιχειρηματολογησουμε. Μπορουμε να αξιωνουμε την φυση των αξιωματων. Μπορουμε να φτιαχνουμε πολλες αντιθετες θεωριες. Μπορουμε να δινουμε διαφορετικες ερμηνειες μεσα μας σαν ανθρωποι στα διαφορα αξιωματα φτιαχνοντας ετσι ενα φασμα απο συγγενη δογματα και αιρεσεις. Αλλα: Ολο μα ολο αναιξερετως το φασμα των φιλοσοφικων δογματων αποτελειται απο αξιωματα. Και ολο το φασμα της φιλοσοφιας υπακουει στην λογικη συνεπεια. Μια αλλη οχι τοσο προφανες αλλα εξισου σημαντικη παρατηρηση ειναι οτι τα αξιωματα και τα θεωρηματα μιας θεωριας (μαθηματικης η φιλοσοφικης) ειναι απειρως αριθμησιμα πραγμα που ενισχυει στην διακριτοτητα της λογικης σκεψης. Στην ουσια δεν μπορεις να χρησιμοποιησεις λογικη χωρις να υπαρχει αξιωμα. Η λογικη και κατεπεκταση σκεψη ειναι διακριτη, οσο ευρυ και να ειναι το φασμα της και η εννοια του απειρου υπαρχει σαν απαριθμημενη εννοια. Δεν εχει σημμασια ποιο ειναι το "σωστο" δογμα. Δεν εχει σημμασια πως "διαστρεβλωνει" το καθε δογμα μεσα του καποιος. Σημμασια εχει το αξιωμα οτι δεν μπορεις να ξεφυγεις απο την αξιωματικη θεμελιωση ενος δογματος. Αυτο ειναι ενα οριο στην ανθρωπινη διανοια. Η αναγκη του να γινει υποθεση για να μπορεις να επιχειρηματολογησεις και ειναι πληρως συνεπες σαν οριο. Ισως σε καποιο αλλο πλανητη η σε μια μελλοντικη μετεξελιξη καποιου ειδους να καταφερουν να ξεφυγουν και να δουν περα απο αυτο τον κοσμο. Ο ανθρωπος δεν μπορει. Οποιος αμφισβητει αυτα που λεω ας μου δωσει ιδεες που δεν αντιφασκουν (δεν ειναι αξιωματα) και "αποδεικνυουν" τον κοσμο της φιλοσοφιας. Μια διαφορετικη, μη αξιωματικη, θεωρηση του κοσμου της φιλοσοφιας θα με πεισει οτι στην φιλοσοφια δεν υπαρχουν αξιωματα. Αλλα αφου καποιος δεν μπορει να ξεφυγει απο την λογικη δεν μπορει να ξεφυγει και απο την αξιωματοποιηση της σκεψης. Μαλλον θα υπαρχει και νουμερο 3... Ορισμοι: (*) Αξιωμα ειναι η προταση που θεωρειται αληθης, χωρις περαιτερω εξηγησεις. (**) Λογικη συνεπεια εχουμε οταν μεσα σε ενα συστημα μετα απο πεπερασμενα βηματα, αποδεικνυεται οτι μια προταση η η αρνηση της ειναι αληθης.