Επίδοξος Πρίγκηπας

Πάλι μόνος στο δωμάτιο και είναι οι καιροί δύσκολοι για πρίγκηπες. Δύσκολοι καιροί για επίδοξους πρίγκηπες.

Χιλιάδες οι σκέψεις. Οι περισσότερες ξανά ανακαλυμένες. Και εγώ ακόμα ένας περιπλανητής που γυρεύει το δική του αυθεντική αρχή (principia). Και πιστέψτε όταν σας λέω, πως αν την βρω θα δώσω όλο μου το είναι για να την κάνω δική μου.

Κάποιοι λένε πως ο καιρός μας είναι δύσκολος για πρίγκηπες. Και εγώ λέω ότι οι όλοι οι καιροί είναι δύσκολοι για πρίγκηπες και όλοι οι καιροί είναι δύσκολοι για επίδοξους πρίγκηπες αλλά οι δικοί μας ακόμα πιο δύσκολοι.

Γιατί ένας που δεν κληρονόμησε πριγκηπάτο αλλά η ψυχή του καίει για δόξα πρέπει να φύγει από σπίτι και να περιπλανηθεί. Να βρει βασιλιά να τον εμπιστευτεί και να τον χρίσει ιππότη του. Και σαν ιππότης να περιπλανηθεί σφάζοντας δράκους και λύνοντας τα μάγια πανίσχυρων μάγων για την δόξα του δικού του βασιλιά και τη δόξα τη δική.

Και μέχρι οι πράξεις του να είναι αυθεντικά δικές του. Μέχρι να ξορκίσει με το δικό του αίμα όλες της κατάρες της δικής του φτώχιας. Μέχρι οι ανθρώποι να τον αναγνωρίσουν σαν δικό τους πρίγκηπα αυτός είναι υποχρεωμένος να προσπαθεί και να εκφράζει τις δικές του αρέτες, τη δική του ανιδιοτέλεια.

Και σήμερα; Πού είναι οι βασιλιάδες σήμερα; Ποιός σε χρίζει ιππότη σήμερα; Και ακόμα και αν χριστείς, οι μάγοι έχουν μεταμορφώσει τους δράκους σε μοναξιά και οι ίδιοι έχουν βρει το πιο πανίσχυρο ξόρκι. Αυτό που τους αφήνει απρόσωπους.

Ποιά αρετή και ποιά ανιδιοτέλεια σε θέλουν νικητή μπροστά σε τέτοιους εχθρούς; Αυτός που θα βρει κάτι δικό του, αυθεντικό να γεμίσει και να νικησει έστω και μια στιγμή μοναξιάς, αυτός έχει το δικαίωμα να λέγεται πρίγκηπας.

Ακόμα μερικές ώρες προστίθονται στη μοναξιά μιας ζωής. Ακόμα μερικές ώρες προστίθονται στην μοναξιά της ανθρωπότητας. Το μέτρημα έχει χαθεί εδώ και χρόνια, δεν αξίζει πλέον. Ίσως είναι η μόνη πτυχή του εγώ, συλλογικού και ατομικού, που έχει παραδοθεί στο απέλπιδο που εσύ απεγνωσμένα προσπαθείς να το δεχτείς σαν συνήθειο.

Μετά τις πρώτες στιγμές το δωμάτιο απογειώνεται. Οι τοίχοι του γεμίζουν ανοικτά, ακούρτινα παράθυρα. Τίποτε δεν εμποδίζει το φως, τον αέρα, την μουσική να μπούνε μέσα. Και πότε το φως να καίει τα μάτια και πότε ο κρύος αέρας να σε κουλουριάζει στην γωνία. Το χειρότερο όμως είναι η άρυθμη μουσική...

Υπάρχουν και εκείνες οι σπάνιες στιγμές που το φως φωτίζει, ο αέρας είναι αύρα ανοιξιάτικη και η μουσική παίρνει ρυθμό απ' το σφυγμό σου και ίσως είναι αυτό που κάνει το απέλπιδο συνήθειο. Μα αυτές οι στιγμές είναι ανεπαίσθητες...

Και οι σκεψεις είναι χιλιάδες, μα είναι όλες ξανα ανακαλυμένες....