Πρέπει να γράψω την έκθεση, τζιαι μόνο την έκθεση δεν έχω όρεξη να κάμω.
Φέτος δεν θα πάω Κύπρο για Χριστούγεννα, εν η πρώτη φορά που εν θα πάω Κύπρο για Χριστούγεννα τζιαι πρωτοχρονιά. Εν παράξενο επειδή συνήθως τις γιορτές τις παιρνώ οικογενειακά αλλά φέτος όχι. Αρχικά άκουσα πολλούς συμμαθητές μου να λένε πως δεν θα πάνε και αυτοί λόγω εξετάσεων αμέσως μετά τις γιορτές. Αλλά αμ δε, φαίνεται να έχουν αλλάξει γνώμη τελευταία στιγμή, όπως πρόσφατα έχω μάθει και τελικά λίγο πολύ όλοι κλέισαν εισητήρια για πίσω. Εμένα οικονομικά δεν με παίρνει και οι τιμές που έχουν παέι τώρα πια τα εισιτήρια δεν με παίρνει... για αυτό μάλλον με βλέπω εδω πέρα.
Κάτι θα βρω όμως, που πιστεύω να κάνω τα χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά, δεν είναι αυτό που με απασχολεί. Για τα χριστούγεννα έχω κάτι υπόψη μου ενώ την πρωτοχρονιά πάντα ήθελα να την περάσω μια φορά να γυρίζει ο χρόνος και να είμαι σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο και να μετραμε 3 - 2 - 1.. και τι καλλύτερο κάτω από το μπιγκ μπεν στο λονδίνο. Θα δίξει τι θα γίνει.
Αυτό που αναπολώ, είναι τους φίλους και τα έξω μας, στα μπαράκια τα δικά μας στην παλιά λευκωσία, τις ατελείωτες φιλοσοφικές συζητήσεις με τον Μάικ και το ουισκάκι μας τα άγρια βράδια που μας κάνει απλά να ξεχνούμε τα πάντα... αύτο μου έχει πραγματικά λειψει πολύ. Και πολύ απλά να πείνεις ουίσκι μόνος σου δεν είναι το ίδιο.
υ.γ. ακόμα δεν σκέφτηκα το δώρο που θέλω από τον άγιο βασίλη.
καμιά ιδέα;
τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να μην ήμουν και τόσο καλο παιδί φέτος :)
Και ναι μετά από 2 μήνες στην ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής, επιβιώνοντας πύθωνες ταραντούλες, δηλητηριώδεις τεράστιους βατράχους, κουνούπια, πολλά κουνούπια, πάρα πολλά κουνούπια, μαλάριες, ντάγκι πυρετό τζιαι κυρίως ντόπιους επικίνδυνους που κουβαλούν πιστόλια, σιηπέττους τζιαι μασιέρες όπου παν.. είμαι ξανά πίσω στο αγαπητό μπλογκ.
Ξέρω ότι είχα υποσχεθεί να γράφω ημερολόγιο, αλλά ίντερνετ στο Ελ Σαλβαδόρ - πιστέψετε με - θεωρείται μεγάλη πολυτέλεια. Και όταν τυχόν έβρισκα υπολογιστή και ίντερνετ σίγουρα σε ελληνική γραμματοσειρά δεν έβρισκα με τίποτε. Βασικά ούτε καν στα αγγλικά δεν έβρισκες υπολογιστές και τα λίγα ισπανικά μου στο Ελ Σαλβαδόρ αποδείχθηκαν σωτήρια!!
Οι ιστορίες εν πάμπολλες που το ταξίδι και θα τις γράφω όποτε τις θυμούμαι..
Το θετικό είναι ότι καταφέραμε τον στόχο μας ως ομάδα. Εργαστήκαμε σε 27 σπίτια, όλα του χωριού, και ελπίζουμε ότι οι κάτοικοι τώρα ζουν κάτω από καλύτερες συνθήκες.
Τελικά, το πρότζεκτ, το οποίο μάθαμε 2 μέρες πριν, ήταν να ενισχύσουμε αντισεισμικά τα σπίτια - τις καλύβες δηλαδή των κατοίκων ενός χωριού στο κέντρο της ζούγκλας. Τα σπίτια αυτά είχαν κτιστεί από μια φιλανθρωπική οργάνωση με την οποία συνεργαστήκαμε 7 χρόνια πριν. Είναι απλά, με 3 δωμάτια, και τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν μπαμπού-κάλαμα, άχερο και τσιμέντο. Τα σπίτια αυτά δεν είχαν σχεδιαστεί καλά και ο σκελετός τους ήταν αδύνατος για σεισμούς. Το Ελ Σαλβαδόρ είναι μια σεισμογενής περιοχή με πολλά ενεργά ηφαίστεια, και αναμένεται ένας μεγάλος σεισμός κάθε 10 χρόνια. Ο τελευταίος ήταν πριν 11 χρόνια, οπότε για μας αυτό το πρότζιεκτ είχε προτεραιότητα..
Τώρα, πώς καταφέραμε να ενδυναμώσουμε αντισεισμικά τα σπίτια; Τα σχέδια μας βασίστηκαν στα σχέδια μιας μεγάλης βρετανικής εταιρείας πολιτικών μηχανικών, στα οποία είχε συμμετάσχει ένας μηχανικός από το πανεπιστήμιο μου. Αυτός ο μηχανικός αποφοίτησε πριν 4 χρόνια και είχε συμμετάσχει σε αυτό το πρότζιεκτ όταν βρισκόταν στο πανεπιστήμιο 5 χρόνια πριν. Από τότε, ευαισθητοποιημένος από την κατάσταση εκεί, συμβάλλει και είναι ενεργός σε αυτό το πρότζιεκτ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο. Ο Σεμπάστιαν, αυτός ο έμπειρος μηχανικός, ήταν μαζί μας τις πρώτες 4 εβδομάδες, καθοδηγώντας το γκρουπ των 11 ατόμων, για να μας δείξει πώς έπρεπε να κατασκευάσουμε αυτό το αντισεισμικό καλούπι και τη σωστή μέθοδο ώστε να λειτουργήσει. Βασικά το σχέδιο ήταν ότι σε κάθε δωμάτιο έπρεπε να τοποθετήσουμε χοντρούς δοκούς από συμπαγές ξύλο στην κάθε εσωτερική πλευρά, ενώ με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο ενώνονται όλοι μεταξύ τους με ατσάλινες πλάκες, συγκρατώντας όλο τον σκελετό του σπιτιού, κάνοντάς τον πιο δυνατό και εύκαμπτο, έτσι ώστε να μπορεί να αντισταθεί καλύτερα στις δυνάμεις που προκαλούνται από σεισμό.
Το να κτίζεται όλο αυτό σε κάθε σπίτι ήταν στην αρχή μεγάλη δυσκολία, μέχρι να μάθουμε την μέθοδο, αφού για το πρώτο σπίτι μας πήρε μια ολόκληρη εβδομάδα. Το καλό είναι ότι μέχρι το τέλος καταφέραμε να κτίζουμε 1 - 1.5 σπίτια την ημέρα με την βοήθεια των ντόπιων. Οι ντόπιοι βοηθούσαν πολύ στο κουβαλημα, αφού οι δοκοί ήταν αρκετά βαριοί. Πραγματικά, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσο δυνατούς ανθρώπους να κουβαλούν για τόση ώρα βάρη μέχρι και 80-90 κιλά, ώστε να μεταφέρουν τα υλικά στα σπίτια τους, τα οποία ίσως βρίσκονταν στις πιο απίθανες πλαγιές, διασχίζοντας μέσα από το δάσος τα πιο δύσβατα μέρη που έχω δει ποτέ. Για παράδειγμα, εμείς χρειαζόμασταν 2 άτομα για να κουβαλήσουμε 1 δοκό, ενώ μερικοί ντόπιοι κουβαλούσαν 3 μόνοι τους. Κάποια από τα πιο απομακρυσμένα σπίτια απαιτούσαν μια - ενάμιση ώρα περπατήματος, και κάθε σπίτι χρειαζόταν 12-13 δοκούς. Τα άλλα υλικά, όπως τα τρυπάνια και οι ατσάλινες πλάκες, ήταν πιο ελαφρύ φορτίο, το οποίο συνήθως αναλαμβάναμε εμείς.
Όμως, το κτίσιμο δεν ήταν κάτι που θα μπορούσαμε απλώς να το αφήσουμε στα χέρια τους. Έπρεπε να τους διδάξουμε πώς θα γινόταν σωστά, αφού απαιτούσε δεξιοτεχνία: πώς θα τρυπούσαν οι τοίχοι μέσα από την ατσάλινη πλάκα και πώς θα τρυπούσαν και οι δοκοί, ώστε οι βίδες να τα ενώνουν όλα μεταξύ τους. Με περηφάνια μπορώ να πω πλέον ότι το τρυπάνι έχει γίνει προέκταση του χεριού μου... χαχα!
Σιγά-σιγά, παρά τη δύσκολη δουλειά καθημερινά από τις 6:30 το πρωί, απολαμβάναμε κάθε στιγμή αυτής της εμπειρίας. Και αυτό γιατί μαθαίνεις να εκτιμάς τα λίγα. Εκεί, οι άνθρωποι είναι τόσο χαρούμενοι με τα ελάχιστα που έχουν και είναι έτοιμοι να σου προσφέρουν τα πάντα. Τα φρούτα που τρώγαμε καθημερινά ήταν απίστευτα: φρούτα που δεν είχα δει ποτέ μου. Ένα είχε γεύση παγωτού βανίλιας, άλλα είχαν σχήμα αστεριού, οι ανανάδες ήταν τόσο πορτοκαλιοί και πλούσιοι σε γεύση, όχι σαν τους κίτρινους γεμάτους ορμόνες που βρίσκεις στα σουπερμάρκετ. Το αποκορύφωμα όμως ήταν όταν οι ντόπιοι, κατά τη διάρκεια του διαλείμματός τους, σκαρφάλωναν με τόση ευκολία, σαν πίθηκοι, σε 30 μέτρα πανύψηλες φοινικιές για να μας φέρουν καρύδες, κάτι πραγματικά δροσιστικό!
Ζούσαμε σε μία καλύβα από τσίγκους 12 άτομα, ενώ τρεχούμενο νερό δεν είχαμε και μπάνιο κάναμε με τους κουβάδες. Οι ντόπιοι φρόντιζαν να έχουμε πάντα νερό κουβαλώντας μας τα ξημερώματα από τον ποταμό όταν δεν υπήρχε νερό, αλλά αυτό δεν αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα αφού καθημερινά είχε τροπικές βροχοπτώσεις και το νερό το σύλλεγαν με ευκολία. Ηλεκτρισμό είχαμε για περιορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ μερικά σπίτια στα οποία δουλεύαμε δεν είχαν τίποτα. Μεγάλο θέμα ήταν το φαγητό, πρώτη φορά στην ζωή μου έτρωγα τόσο πολύ παρόλο που έχασα και 6 κιλά μέσα σε 2 μήνες. Το φαγητό που μας μαγείρευαν ήταν τουλάχιστο 10 φορές καλύτερο από αυτό που έτρωγαν οι ίδιοι και πολύ περισσότερο σε ποσότητα. Εκεί εκτιμάς πραγματικά τι σημαίνει να τρως όλο το φαγητό σου, όχι πως ποτέ υπήρχε πρόβλημα μετά από μιας μέρας δύσκολης δουλειάς. Η κουζίνα τους, η αλήθεια είναι, λίγο πικάντικη και αποτελείται από πολύ άλας και το στομάχι σου θέλει 1-2 εβδομάδες να την συνηθίσει... στη πορεία όμως μαθαίνεις να το λατρεύεις ιδίως όταν πεινάς.
Τα σαββατοκύριακα φροντίζαμε να πηγαίνουμε σε διαφορετικά μέρη του Ελ Σαλβαδόρ. Επισκεφτήκαμε μνημεία από τον πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο που είχαν, καταρράκτες, παραλίες στον Ειρηνικό Ωκεανό, πυραμίδες των Μάγια, αρκετά ηφαίστεια, γραφικά χωριά και πολλά μάρκετς απ' όπου αγόρασα αρκετά σουβενίρ.
Όταν τέλειωσε η δουλειά, η οποία διήρκησε 7 εβδομάδες, ταξιδέψαμε για 12 ημέρες στην Κόστα Ρίκα. Το ταξίδι με λεωφορείο διήρκεσε 18 ώρες, καθώς ταξιδέψαμε μέσα από Ονδούρα και Νικαράγουα μέχρι να φτάσουμε στο Σαν Χοσέ, την πρωτεύουσα της Κόστα Ρίκα. Η Κόστα Ρίκα είναι η μόνη χώρα της Κεντρικής Αμερικής που διαφέρει, καθώς οικονομικά βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από τις υπόλοιπες, επειδή η οικονομία της εξαρτάται κυρίως από τον τουρισμό. Στην Κόστα Ρίκα γνωρίσαμε πολλούς Αμερικανούς σέρφερς, ενώ γενικά η χώρα είναι πιο ακριβή και τουριστική.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το ταξίδι ήταν μία αποκάλυψη για μένα. Καταλαβαίνεις πως σε έναν κόσμο όπου τα έχεις όλα, οι διάφορες, σχεδόν ηλίθιες, ανησυχίες είναι μια πολυτέλεια σε άλλα μέρη του κόσμου όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται για την επιβίωση και η μόνη τους έγνοια είναι αν θα επιβιώσουν μέχρι την επόμενη ημέρα. Θυμάμαι ένα από τα πιο θλιβερά γεγονότα: ένα μικρό κοριτσάκι, σε μια διπλανή καλύβα εκεί που μέναμε, απεβίωσε από αρρώστια ένα πρωί, μετά από ψηλό πυρετό που κράτησε 2 εβδομάδες. Ο θάνατος είναι τόσο παρών στη ζωή τους, αλλά παρ' όλα αυτά τους βλέπεις τόσο χαρούμενους για τα λίγα που έχουν. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν μας έβλεπαν να φεύγουμε και μας ευχαριστούσαν τόσο πολύ για τα ελάχιστα που είχαμε κάνει γι' αυτούς.
Συνειδητοποιώ επίσης τη μεγάλη αδικία μεταξύ των πολύ πλουσίων που ζούνε στην πρωτεύουσα του Ελ Σαλβαδόρ και των πάμφτωχων που ζουν στα χωριά και δεν έχουν τι να φάνε. Ενώ, πολλές φορές, μεγάλες εταιρίες με αμερικάνικα, κυρίως, συμφέροντα καταστρέφουν και διατηρούν βολικά για αυτές το μεγάλο χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων.
Επίσης, συνειδητοποιώ ότι η Κύπρος δεν είναι τελικά ο ομφαλός της γης, αφού σε κάποια μέρη του κόσμου δεν έχουν ξανακούσει για την ύπαρξή της.
Πραγματικά, μια μοναδική εμπειρία, και ελπίζω ότι στο μέλλον θα μπορέσω να ξαναεπισκεφτώ εκείνα τα μέρη και τους ανθρώπους τους. Ελπίζω το πρότζιεκτ που ξεκίνησε πριν περίπου 10 χρόνια να παραμείνει ζωντανό και να δυναμώσει.
Κατά τα άλλα, γύρισα στην Κύπρο και έχω ακόμα ένα μήνα διακοπές. Ακούω για τα κατορθώματά μας, την ανικανότητα των πολιτικών και άλλων, και διερωτώμαι: η πραγματική ζούγκλα είναι εκεί έξω στα τροπικά δάση ή μήπως μέσα στις καρδιές μας;
Σήμερα μόλις τέλειωσα το πανεπιστήμιο για φέτος, μετά από εξετάσεις μια εβδομάδα κτίσματος και μια εβδομάδα σχεδιασμού τώρα το τέλος.
Πέμπτη φεύγω για Ελ Σαλβαδόρ για 2 μήνες, προηγείται ένα ταξιδάκι Παρίσι για χαλάρωμα το ΣΚΔ. Όσο για το Ελ Σαλβαδόρ εφοδιάστηκα και ελπίζω να είμαι έτοιμος για την ζούγκλα της Κεντρική Αμερικής όπου θα με φιλοξενά για 2 μήνες και θα κτίζουμαι πηγάδια, υδραγογεία, αειφόρα αποχυτευτικά κομποστοπίοισης και διορθώνοντας τις καλύβες των κατοίκων για καλύτερη αντιμετόπιση των σεισμών που πλίττουν την περιοχή συχνά.
Επικοινωνία με τον έξω κόσμο υπολόγίζω να έχω τα ΣΚ.. νομίζω θα αρχίσω ένα ημερολόγιο εδώ να βλέπω και την πρόοδο!!
Σύμφωνα με τις στατιστικές τωρά πρέπει να ήμουν ανίκανος να γράψω καν ένα κείμενο σε αυτό το ανοιαρό πλέον σημείο του μπλογκ... αλλά που να και ακόμη μία φορά, βρίσκω τον εαυτό μου πλήρως σε μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.. μία κατάσταση όπου η νηφαλιότητα συγχήζεται με μία ηδωνή να το πω σε κορύφωση μίας ήστατης προγραματισμένης και μη διαίσθησσης εν μέσω άγιων μέρων, όπως θέλουν κάποιοι ψευδά να δικαιολογούν.
Δυσκολέυομαι, μα παρα 'άυτα, γράφω καθώς γνωρίζω σε μία νηφάλια κατάσταση δεν θα είναι έτσι αν και θα προσπαθήσω...
Εγώ, εσύ, εμείς.
Αναπνέω άρα ακόμα υπάρχω.
Βράδυ ακόμα και ξυπνάω στις 4 το πρωί και το πρώτο πράμα που κάνω μες το σκοτάδι να γυρεύω τα κλειδιά στο κομοδείνο, φοράω παντελόνι και μια φανέλλα όποια και νανε.
Τα φώτα παραμένουν ακόμα κλειστά, δεν έχω χρόνο για λεπτομέρειες.
Φορώ παπούτσια και εντός λεπτών έιμαι έξω και γυρεύω το αυτοκίνητο.
Βάζω κλειδιά στην μηχανή. Έφυγα.
ελέγχω την στάθμη της βενζίνης και ελπίζω να μου κανέσει μέχρι να μου περάσει..
περνάω το χωράφι που κάναμε μικροί λαμπρατζιά, υπάρχει φωτιά και 2-3 νεότεροι προσέχουν τα ξύλα. Ο δρόμος γιομάτος πορτοκάλια. Πρέπει να είχαν πορτοκαλοπόλεμο με τους άλλους της πάραπανο γειτονιάς ψες. Θυμάμαι τα δικά μου καρούμπαλα από κάτι τέτοια όντας πιο μικρός. Χαμογελάω.
Η διαδρομή παλιά, γνωστή, συνιθισμένη το αυτοκίνητο σαν να έχει μυαλό από μόνο του... γύρω της Λευκωσίας περνώντας από όλα τα ακριτικά φυλάκια και εντώς της παλιάς πόλης μέχρι τα περίχωρα και τις νέες πλέον 'πολεις' γύρω από την Λευκώσια που πλέον έχει βγεί μέχρι το Δάλι. Αλλά δεν πάω μέχρι εκεί.
Οι δρόμοι ακόμη άδειοι, νεκροί, σκοτεινοί και με την ελπίδα του φως, όπως μ' αρέσει.
μικρά πράγματα που 'χω πεθυμίσει και το Λονδίνο δεν μου προσφέρει..
Με κάνεσε η βενζίνη ευτυχώς, πέρασε μια ώρα, αρκέτη για να μου φύγει η ένταση.. ξανά πίσω και αρχίζει η μέρα..
καλημέρα.
ένα περίεργο μούδιασμα στα πόδια..
σήμερα απο το πρωί ξημέρωμα είχα ορέξεις παρόλο που ψες πως παλί δεν κοιμήθηκα.
Βγήκα απο το σπίτι και είπα να πάω βόλτα με το ποδήλατο. Τα ακούστικά στα αφτιά. Είπα να πάω μέχρι το σχολείο. Όταν έφτασα εκεί είπα να πάω μέχρι το πάρκο. Στο πάρκο είπα να πάω στο άλλο πάρκο το μεγάλο, εξάλλου τώρα έπαιζε καλό τραγούδι, εμπήκε ο Cohen πάνω. Εκεί είπα να κάνω το γύρο του πάρκου. Μες τα πευκόδεντρα ανάπνεα καλύτερα και παρόλο που φυσούσε κρύο, τα πνευμόνια πέρναν φωτιά. Πέρασα μέσα απο τα παιχνίδια του πάρκου, πρώτη φορά τα έβλεπα τόσο μόνα, δίχως παιδια. Έφτασα στην άλλη άκρη, όταν πλέον άρχισε το ανήφορο. Ανέβηκα μεχρι την κορφή και βρήκα το στρατόπεδο, πέρασα δίπλα απο εκεί που έβγαινε σκαστός και την σκοπιά που κάποτε φύλαγε ο Mikhail, πέρασα και την υδροφόρα των μόνιμων που μου ΄πε ότι κατούραγε μέσα. Χαμογέλασα.
Ο στρατονόμος στην σκοπιά κάπνιζε.
Τώρα επιτέλους άρχισε η πολυπόθητη κατηφόρα.
Με τα χέρια στον αέρα ένοιοθα τον κόσμο όλο δικό μου!!!
Όταν πια έφτασα σπίτι πονούσα το κωλομέρι μου, η σέλλα εν αγωνιστική...
Καλά η ζωή είναι αφού ένα παραμύθι. Παραμύθι σημαίνει να έχει καλό η κακό τέλος; γιατί σκεφτόμαστε πάντα το τέλος και όχι το ίδιο το παραμύθι; και πιο είναι το καλό τέλος; η πανέμορφή βρήκε τον πεντάμορφό και ζήσαν όλοι αυτόι καλά και εμέις καλύτερα; που ξέρουν εξάλλου για μας; τζιαι ποιος τους είπε ότι γυρέφκουμε πανέμορφη/ο;
Το παραμύθι το δικό μας, ο καθένας μπόρει να το κάμει όσο ωραίο θέλει τζιαι όπως θέλει φτάνει να το θέλει τζιαι να πράττει με (εν μέρη λογική) τζιαι συναίσθημα.. σωστά; ή όι;
-Mην πιστεύεις στην αγάπη.
Καλά αν η ζωή δεν έχει αγάπη, τότε γιατί την ζούμε;
Ζούμε για να πάμε (αν, όπως μας είπαν, είμαστε τυχεροί) σχολείο, πανεπιστήμιο, στρατό, να δημιοργίσουμε μια επαγγελματική αποκατάσταση, μιαν οικογένεια με κοπελλούθκια, να μεγαλώσουμε τα κοπελλόυθκια τζιαι παράλληλα εμείς, να γείνουμε γέροι τζιαι στο τέλος να φύουμε!
Να συμπληρώσουμε την αλυσίδα της τροφής τζιαι να αποτελέσουμε ίσως τζια τροφή για τα σκουλίτζια;
αυτός είναι ο σκοπός μας δηλαδή;
Ένας απώτερος σκοπός ο οπόιος έσιει ως κατάλυξη να αποτελέσουμε τροφή για τα σκουλίτζια…;
Φυσικά τζιαι όι για αυτό πολλές φορές το τέλος δεν έσιει σημασία.
Τζιαι η ζωή εν ένα ταξίδι που θέλει καλοπέραση τζιαι αγάπη.
Άλλοι πολλόι λένε ότι ο σκοπός της ζωής είναι να κάμεις οικογένεια τζιαι παιθκιά, να διωνιστεί το ανθρώπινο είδος. ΜΑΛΑΚΙΕΣ.
Αν ήταν αυτός ο λόγος που υπάρχουμε στη ζωή τότε το μόνο που θα καταφέρναμε είναι απλά να δημιουργούμε περισσότερη τροφή για τα σκουλίτζια όσο μακάβριο, κυνικο τζιαι αν ακούετε.
Άλλοι πάλε λένε ότι ο σκοπός μας είναι για να καταξιοθούμε τζιαι να δημιοργίσουμε επιτυχίες! ωραία, όμορφα δεν λέω αλλά αυτό μας κάνει ευτυχισμένους; είναι πράγματι η ζωή έτσι δική μας; όπως μας αξίζει;
Η ζωή εν αγάπη.
Αγάπη στα πάντα.
Αγάπη στην εργασία σου, αγάπη στο χόμπι σου, αγάπη στους ανθρώπους. Ίσως αγάπη στους ανθρώπους να είναι πολλές φορές δύσκολη στις μέρες μας αλλά είναι το μόνο είδος που μπόρει να υπάρξει ποτέ αμοιβαίο και να σου προσφέρει πίσω όσα εσύ έδωσες. Όταν δεν μπορείς να αγαπήσεις η δεν θέλεις να αγαπήσεις ή δεν πιστεύεις στη αγάπη λόγο κάποιον τελοσπάντον εμπειριων δεν νομίζω ότι μπόρεις και να ζήσεις σωστά..
Τώρα ίσως τι είναι αγάπη. Για να είμαι ειλικρινής αγάπη δεν ξέρω και εγώ ακριβώς τι σημαίνει, ίσως αγάπη για τον καθένας μας να είναι διαφορετική. Αγάπη ίσως είναι να λείτουργας, να υπάρχεις περισσότερο σαν άνθρωπος, με συναισθήματα παρά σαν μια μηχανή, σαν ένα πιόνι της κοινωνίας. Αγάπη είναι να μπόρεις να εκφράσεις τα συναισθήματα σου, το πάθος σου δίχως ανιδιοτέλειες, δίχως ενδοιασμούς, δίχως εγωισμούς…
αγαπώ άρα είμαι ζωντανος – αλάιβ εντ αλλαουντ ττου λαβ! έτω λαλεί το τζιαι ο eddie:
Ανάμεσα σε νεκρούς και ζωντανούς μου λες ότι τρέχεις,
στην βροχή ταξιδεύεις και σαν άνεμος σκορπάς..
φτερουγίζει και φιλιά ονειρεύεται.
Μια νύχτα σαν όλες, υγρή σαν καμία.
Βρέχει και είσαι έξω, τα μαλλιά σου βρεγμένα, τα ρούχα σου μουσκεμένα, κάθεσαι παράπερα με το κεφάλι στα σκέλια, η βροχή σε ηρεμάει και τα δάκρυα.. στάλες ειν τα δάκρυα που αναμιγνύοντε και γείνοντε ένα.. δεν είναι απο λύπη μα ούτε απο χαρά.
κοιτάζεις το πρόσωπο στο νερό που ρέει, βλέπεις εσένα, σε κοιτάζω και σου γνέφω, είναι πια ώρα.
ξύπνα, αύριο θα ΄ναι ξανά όλα όπως χθες και μεθαύριο...
οι κυπραίοι φκάλλουν την ούλη μέρα μες το λάιμπραρι τζιαι κλέουντε μέσω φέισμπουκ..
ένιγουεις εγώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω ότι ο λόγος που έκλεισε το πανεπιστήμιο εν επειδή έσιει εξετάσεις σε λλίο τζιαιρό.. εγώ πάντως κάμνω διακοπές ακόμα..
μπόρω να πω ότι η περασμένη εβδομάδα όμως αν και από ακαδημαικής πλευράς ήταν χάλια, από κάθε άλλη όμως πλευρά ήταν απλά υπέροχη με ωραίες εκπλήξεις :)
μεθάυριο πάω Κύπρο για το Πάσχα τζιαι φκάλλουμαι ούλοι πελλό πότε εν να προλάβω να θκεβάσω.. αλλά το πόιντ ένει νομίζω ότι αν θέλεις ούλα γείνουντε! εξάλλου καλοτζιαίρι εν θα έρτω αφού εν να γυρίζω την κεντρική Αμερική και Καραϊβική παριστάνοντας τον ακτιβιστή!
Επεθύμισα φλαούνες τζιαι τσουρέκκια!
Αα τζιαι κάτι τελευταίο.. άμαν είσαι σίγουρος για κάτι το σύμπαν συνομοτεί με το μέρος σου.. ενώ αν προσπαθείς για κάτι τότε το σύμπαν συνομοτεί τζιαι γείνουντε ούλα εναντίων σου.. τζιαι που τζιαμέ που εν το περιμένεις μένεις με το στόμα ανοιχτός..
ανοίω την κουρτίνα, ουρανός δίχως άστρα, δίχως φεγκάρι, θαμπός, όπως τον ψεύτικον, σαν ένας καμβάς που εσιενώστηκε πάνω το λερωμένο νέρο του δοχείου που χρησιμοποιείς για να καθαρίζεις τα πινέλλα..
στο Λονδίνο ποττέ εννεν κατασκότεινα τζιαι έσιει νύχτες σαν την αποψισινή που βαθκιά στον ορίζωντα η θαμπάδα γίνεται πιο γκρίζα, βισσινιά, κότσιηνη.... σαννά τζιαι ο ήλιος εξίασε να δύσει..
τι γίνεται όταν ο ύπνος δεν σε παίρνει;
υπάρχει ένταση στο σώμα, οι φλέβες στα χέρια ερεθισμένες, ανάσες βαριές και αναπνοές αναγκαίες.
η μουσική είναι οι κτύποι της καρδιάς, το μπάσο κάνει το δάπεδο να δονείται... οι πατούσες αγωγοί της ατμόσφαιρας και σαν κύμα μετακινείται στο κορμί.. ένας ηλεκτρισμός κάνωντας την κίνηση σου αδιάκοπα εθιστική, γυμνή..
πως περνά έτσι γρήγορα ο χρόνος.. - τυπικό αλλά αλήθεια
εχτές τέλειωσαν τα μαθήματα της φετινής χρονιάς, τώρα μένουν οι εξετάσεις τζιαι κάτι πρότζιεκτς μέχρι τέλη του Ιούνη.. - ασχετό αλλά αυτό αποτελούσε αφορμή για την εψεσινή έξοδο.
Μαζευτήκαμε για πάρτι στο σπίτι του Ισπανού. Το σπίτι αυτό σίγουρα άνοικε σε κάποιο καλλιτέχνη παλίοτερα πριν να το νοικιάσει ο φίλος Ισπανός μαζί με τον Νορβηγό και την Βραζιλιάνα.
Κάθε δωμάτιο ήταν τόσο διαφορετικό σε χρώματα και χαρακτήρα που αποτελόυσε έργο τέχνης. Από τα έπιπλα, όπως τα κρεβάτια που δεν ήταν φτιαγμένα με το παραδοσιακό σχήμα του ορθωγόνιου, μέχρι και τις ζωγραφιές στους τόιχους και τα τταβάνια.. δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα εντελώς εξωπραγματική ειδικά και με τον κατάλληλο φωτισμό..
Το σαλόνι όμώς ήταν το αποκορύφωμα, ψηλοττάβανο με στέγη τρίγωνη και δοκούς λεπτούς να ενώνουν τις γωνιές του δωματίου σε χρώμα ασημί, περισσότερο για ομορφιά τοποθετημένοι έτσι.
Ο καθένας μας σχεδόν έφαιρνε και απο ένα ποτό, κυρίως κρασί. Τα άσπρα τα άνοιγαν και τα έριχνα μέσα σε μια κούππα άσπρη με μήλα, μπανάνες και μανταρίνια, ενώ τα σκούρα σε μια κόκκινη με φράουλες, κεράσια, πορτοκάλια και ανανά..
Τα τραγούδια ήταν κυρίως ισπανόφωνα και η σάλσα έπαιρνε και έφαιρνε, βάλθηκε και η κολομβιάνα να μου μάθει τα βήματα. Μετά από 2-3 άσπρα και 1-2 κόκκινα άρχισα να τα καταφέρνω θέλω να πιστέυω..
μετά για να είμαι ειλικρινής δεν πολυθυμάμε τι έγεινε γιατί αποκοιμήθηκα εκεί την νύχτα και βρήκα τον εαυτό μου να ξυπνάει στη πολυθρόνα του ισπανού.. παράξενο αλλά δεν είχα ζάλη, δεν είναι ότι είχα μεθύσει (πολύ) και έμεινα εκεί αλλά η κούραση της εβδομάδας (και όχι μόνο) με είχε τελικά κυριεύσει..! σηκώστηκα χαράματα όμως και ήρθα σπίτι. η κολομβιάνα ακόμα κοιμώταν.
νοιόθω ξαφνικά πολύ ήρεμος μετά το εχτεσινό..
όμως με εξάρσεις θυμού..
θυμήθηκα, άλλοι προσπαθούν να αποφύγουν την φυλακή και εμέις παραπονιούμαστε για μαλακίες, ελπίζω να παν όλα καλά..
Χαράζει.
ηλιαχτίδες μου στραβώνουν τα μάτια.
κλείνω την κουρτίνα και παραμένω στα σκοτεινά.
κοιτάζω τον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό μα αγέλαστο, αδιάφορα το αποφεύγω και νευριάζω.
ξαναβηθίζομαι εκεί που μ'αρέσει.
αρχίζει δίχα σκέψη, δίχα συνέχεια
βάζω την βελόνα να παίξει, περνούν τα δευτερόλεπτα φωνάζει 'πάμε; πάμε; ΠΑΜΕ; ΠΑΜΕ; ... ΠΑΜΕ' και ξανά το ίδιο το κομμάτι για 'κόμα 3-4 φορές μπας και ξυπνήσω.. αλλά αμ δε.. δεν είναι που ξυπνάνε..
προχθές βγήκα ήμουν με φίλους καρδιακούς, μπασμένα πάντα δικούς σου αλλά μονάχα υποταγμένοι σε κάτι μοιραίους κριτές..
έλεγα τώρα είσαι καλά. είσαι με άτομα δικά σου.
πάλε ψέματα ελέγα.
πάλι μοναχός μου ήμουν.
αεικίνητος, καθόμουν στο πεζούλι, εκεί στην πλατεία σάββατο απόγευμα ο τύπος στην γωνειά τραγουδουσε το blue eyes και όλα πάγωναν.. τα περιστέρια άφειναν πούπουλα στο κενό νεκρά δίχως βάρος, δίχως προορισμό.. τα χρώματα θόλωναν και οι μυρουδιές ενός κινέζικου φαγητού μου έκαιγε τα ρουθούνια..
λαχτάρα δίχως πάθος.
Ζούμε σε ένα κόσμο φτιαγμένο για μας ή για εκείνους.
Οι 'εκείνοι' όμως ποιοι καν είναι; για τον καθένα μας ίσως διαφορετικοί.
Ζούμε σε ένα κόσμο όπου το περιβάλλουν όχι μολλύνεται αλλά πλέον καταστρέφεται.
Φαίνεται, σαν να η ίδια γη μας έχει βαρεθεί, αγανακτήσει και θέλει να μας ρουφίξει.
Το είχε κάνει και θα το ξανακάνει!
Απλοιστίες ανθρώπων που νομίζουν θα βαδίζουν για πάντα τα χώμα της, θεοποιούντε και γίνουντε αρχηγοί ενός όχλου.
Αμ δε, λανθάνοντε! για αυτούς το τέλος μόλις έχει αρχίσει.
Ο πλανήτης γη μόλις έχει αρχίσει να αντιδρά για ακόμη μια φορά.
Η ανικανότητα μας να ζούμε και να συμβιώνουμε σ'αυτά τα εδάφη, τα τελευταία χιλιάδες τόσα χρόνια που μας άφησε μοναχούς, αποδικνύει την δραστικότητα για πιο έμμεσα έργα.
Σαν ένας γίγαντας πλέον ο Άτλας στην ράχη του να κουβαλά την γη, κουράστηκε πλέον, βαρέθηκε τις φωνές, τις φωτιές, τις αναθυμιάσεις, του πόνεσαν τα χέρια.
Θέλει, τώρα, να βάλει την υδρόγειο κάτω και να μοιράσει ξανά τις περιοχές και θάλασσες δημιουργώντας έτσι νέους κόσμους, νέες αρχές.
Η γη θα λέγε κάποιος άρχισε ήδη να μοιράζετε.
Στην Ιαπωνία και Σουμάτρα είδαμε τελευταία, δύο απο τους μεγαλύτερους σεισμούς που μετρηθήκαν ποτέ στην μοντέρνα ιστορία. Σενάρια λένε ότι και το Αιγαίο άρχισε να σιγοβράζει και τα υπεδάφη του να κουνιούντε σε ανησυχητικούς ρυθμούς.
Ξυπνάει το μεγάλο ηφαίστειο της Θήρας;
Καιρός του είναι λένε, αφού οι προηγούμενες του γραμμένες 'ονειρόξεις' συνέβησαν γύρω στο 300 μΧ και 1100 μΧ. Μα αυτό το 'ξύπνημα' λένε θα είναι πολύ μεγαλύτερο δημιουργώντας τεράστια παλιροιακά κύματα - όπως έχουν γίνει και στο παρελθόν.
Μα αυτά τα γεγονότα στις αντίθετες πλεύρες του πλανήτη μας, συνδέοντε και δεν είναι απλά τυχαία γεγονότα, αλλά το έναυσμα της μοιρασιάς του κόσμου και οι τεκτονικές πλάκες να δώσουν νέες οροσειρές, παραλίες, κοιλάδες. Νομίζετε πως σας κοροιδεύω; Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να βρείτε το επίκεντρο του σεισμόυ στην Ιαπωνία και να περάσετε μια μακρινή βελόνα σε μια κούφια υδρόγειο, θα δείτε ότι θα βγει ακριβώς στο κέντρο της Σαντορίνης, το κέντρο του ηφάιστειου της Θήρας. Αυτό δίχνει ότι ένα υπόγειο ρήγμα με αρχή τον πυρήνα της γής ενώνει αυτές τις δυο περιοχές δημιοργώντας έτσι νέα στρώματα μάγματος και ολισθήσεις των τεκτονικών πλακών.
Μα γιατί όμως όλα αυτά;
Ας τελειώσω όπως ξεκίνησα.
Υπάρχουν κάποιοι υπαιτιοί. Σαφώς οι ίδιοι εμείς.
Εμέις που καίμε τα παιδιά μας. Δεν κάνουμε τίποτα για ένα αειφόρο μέλλον.
Τα παιδια είναι ίσως η μόνη μας ελπίδα μα και αυτά τα έχουμε καταστρέψει, φανατίζωντας τα, περιορίζουμε και χαράζουμε ένα μέλλον δικό μας, για αυτά, δίχως ελπίδα και αύριο.
Η γη βαρέθηκε την ματαιόδοξη ανέλπειδη κατάντια μας, θέλει πλέον να δώσει ευκαιρία στα παιδιά...
Τα κανονικα παιδια γεννιούνται κανονικά,
μεγαλώνουν κανονικά,
ονειρεύονται κανονικά,
ερωτεύονται κανονικά,
και
πεθαίνουν κανονικά!
σκληρές εικόνες από ένα ακόμα πιο σκληρό κόσμο,
Εγώ γεννήθηκα παιδί, παίδι θα παραμείνω και παιδί θελώ να φύγω!
Δεν γαμμιέστε όλοι εσείς που βαλθήκατε να μας αλλάξετε...
Ας τα αρκέψω όμως, που την αρχή.
Στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα των πολιτκών μηχανικών, υπάρχει μια ομάδα που πηγαίνει κάθε χρόνο για ενάμισι με 2 μήνες, εδώ και 10 χρόνια περίπου, ακτιβιστηκά σε περιοχές του Ελ Σαλβαδορ να βοηθήσει κτίζωντας υποδομές, σπίτια, σχολεία κ.α για τους σεισμόπληκτους - θεομηνόπληκτους και μια χώρα που πέρασε μεγάλο εμφύλιο πόλεμο.
Πληροφορίες [δαμε] τζιαι [δαμέ].
Φέτος εδιαλέχτηκα τζιαι εγώ σε τούτη την ομάδα των 11 ατόμων. Είμαι ο μόνος Κυπραίος τζιαι ο μόνος που την χρονία μου, οι παραπάνω εν δοκτοράες ή ποστ ντοκ.
Ένιγουεις που την αρχή μόλις εδιαλέχτηκε η ομάδα προσπαθούσε να μαζέψουμε λεφτα. Ήτε διοργανώνουμε events όπως γιούνιον nights - πάρτυ βασικά ή ότιδηποτε άλλο.. ήταν να κάμουμε τζιαι naked centerfold τζιαι να μας δώκουν 500 λίρες για την εφημερίδα του πανεπιστημίου αλλά τελικά εν έγεινε.. ακόμα.. Ή μαζέφκουμε λεφτά που εταιρίες 'ευαισθητοποιημένες'. Έχουμε τζιαι κάποια λεφτά ευτυχώς που πιο παλιές δωρεές αλλά πρέπει να συνεισφέρουμε τζιαι εμέις έτσι ώστε το προτζιεκτ να μπορεί να συνεχίσει τζιαι στο μέλλον τζιαι φαίνεται πολλά δύσκολο τελευταία να μας σπονσάρουν.
Τα χρήματα θέλουμεν τα γιατί τζιαι τα υλικά σαν τσιμέντο, εργαλεία εμείς τα παρέχουμε τζιαι στοιχίζουν.
Συνεργαζόμαστε με έναν NGO-non governmental organisation (όπως την Unicef αλλα για κεντρική Αμερική που εν υπεύθυνη για έτσι πράματα κυρίως) την REDES τζιαι εν μαζί τους που συνεργαζώμαστε για το τι θα αναλαμβάναμε φέτος να κατασκευάσουμε.
Έχουμε τζιαι κάποια λεφτά ευτυχως που πιο παλιές δωρεές αλλά πάλε φένεται δύσκολο τελευταία να μας σπονσάρουν.
Τα προβλήματα που θα αντιμετοπίσουμε εν αρκετά επειδή ουσιαστικά εν σε ζούγκλα που θα πάμε και υπάρχει κίνδυνος μαλάριας για αυτό πρέπει να πίνουμε χαππούθκια, υπάρχει ο κίνδυνος που gangs μερίκες φορές και τα περιβόητα bus wars αν έρθουμε από Γουατεμάλα, τα άλλα ούλα εν βασικά λεπτομέρειες όπως να μεν τραυματιστείς σαν θα κτίζουμε. το φαίν τζια ξέρω γώ..
Αλλά τούτα ούλα εν λεπτομέρεις για μένα επειδή το πρόβλημα μου εμένα είναι πώς να πάω Ελ Σαλβαδόρ, το αρχικό σχέδιο ήταν να ΜΕΝ πάω μέσω Αμερικής επειδή χρειάζουμε βίζα, ακόμα και για τράνσιτ που εν να κάτσω μέσα στο αεροδρόμιο για 2 ώρες για να πιάσω το κοννέκσιον. Ναι έστειλα ίμειλ τις αμερικάνικης πρεσβείας τζιαι απαντήσαν μου: "you cannot land in USA even for a minute without a visa". Για αυτό είπα 'γάμα τα' εν θα κάτσω να φκάλλω βίζα που έσιει τόση διαδικασία τζιαι να τους δόκω 160 ευρώ για να κάτσω 2 ώρες μες το αεροδρόμιο τους.
Έτσι είπα να έβρω άλλον τρόπο να πάω Ελ Σαλβαδορ.
Οι άλλοι 10 της ομάδας δεν έχουν πρόβλημα επειδή έχουν ήτε Βρεττανικό, Αμερικάνικο ή Ισπανικό διαβατήριο τζιαι δεν θέλουν βίζα για Αμερική, μόνο να συμπληρώσουν ονλάιν μια φόρμα!!!
Εγώ όμως σαν Κυπραίος έσιει ολόκληρη διαδικασία για να πιάσω βίζα, τζιαι πρέπει να δόκω τζιαι 160 ευρωπουλάκια για την αίτηση.
Έψαχνα κάτι πτήσεις που πάν Ελ Σαλβαδορ απο Αγγλία αποφεύγοντας την Αμερική.
Ειλικρινά εφάνηκε σχεδόν αδύνατο, εν ελάχιστες οι πτήσεις που υπάρχουν τζιαι το ταξίδι πολλά πιο περίπλοκο!!
Καταραμένοι Αμερικάνοι, σχεδόν επιβάλλουν σου για να επισκεφτείς την κεντρική Αμερική να πρέπει να περάσεις μέσα που usa.
Ελέγχουν τον κόσμο λαλώ σου..
Ήβρα κάτι πτήσεις με KLM Λονδίνο-Αμστερντάμ-Παναμά-Γουατεμάλα τζια μετά λεοφορείο να παω ελ σαλβαδόρ αλλά εν πανάκριβα. Μετά ήβρα κάτι μέσω Ισπανίας Μαδρίτης αλλά πάλε ήταν ακριβά.
Τζιαι βασικά παρόλο που ήταν να πάω μόνος μου 'επέιστηκα' ότι εν να ήταν δύσκολο ταξίδι για αυτό επερίμενα να μου πει ένας ο Ισπανός που εν μες στην ομάδα να επιέναμε μαζί μέσω Μαδρίτης. Τζιαι σήμερα τελικά που ελέγχαμε τις τιμές επειδή είπαμεν να κλείσουμε τα εισιτήρια ως τη άλλη εφτομάδα εκτοξευτήκαν στα διπλάσια περίπου σε σύγκριση με τις πτήσεις που παν μέσω Αμερικής.
Έτσι αναγκαστικά πρέπει να πάω μέσω Μαϊάμι ή εν θα πάω καθόλου γιατί εν θα καταφέρω να φκάλω βίζα!!!
τζια για να φκάλω βίζα επειδη σε 3 εφτομάδες πάω Κύπρο για το Πάσχα είπα να ζητήσω το interview στην Κύπρο αφού που Αγγλία με Κυπριακό διαβατήριο εν πιο περίπλοκο..
το θέμα ένει ότι εγώ αν καταφέρω να φκάλω βίζα θα γίνει τέλη Απριλίου τζιαι οι τιμές των εισητηρίων θα εκτοξευτόυν....
εγύρισεν μου.....
θέλω πολλά να πάω σε τούτο το ταξίδι γιατί εν μοναδική εμπιρεία τζιαι εμίσησα τους Αμερικάνους με την γραφιοκρατία τους που στέκουντε εμπόδιο για να πραγματοποιηθεί..
παγκόσμια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ διακίνησης μετά λαλούν σου...
οι άππαρον!
υ.γ.1.: καμιά άλλη χώρα εν θέλει βίζα που τις άλλες που ήταν να πάω, μόνο η Αμερική
υ.γ.2: το πιο γελοίο της υπόθεσης εν ότι για point of contact in USA έβαλλα τον Μικχαήλ, που εν να ελέξουν το μητρώο του εν τζιαμέ που εν έσιει περίπτωση να μου δώκουν βίζα!
Η γεωγραφία της γυναίκας:
- Μεταξύ 18-22 η γυνάικα είναι όπως την Αφρική... ανεξερεύνητη, μισο-άγρια, φυσικά όμορφη με εύφορα δέλτα..
- Μεταξύ 23-30 η γυναίκα είναι όπως την Αμερική... πλέον εξεληγμένη και ανοιχτή για διαπραγματεύσεις, ιδικότερα με υψηλούς χρηματικά επενδυτές..
- Μεταξύ 31-45 η γυναίκα είναι όπως την Ινδία.. θερμόαιμη, άνετη και σίγουρη για την δική της ομορφιά..
- Μεταξύ 46-55 η γυναίκα είναι όπως την Γαλλία.. σιγά, σιγά ηλικιώνεται αλλά παραμένει αισθησιακή, με ανεπτυγμένη αντίληψη για τις τέχνες και πολιτισμό..
- Μεταξύ 56-60 η γυναίκα είναι όπως την Γιουγκοσλαβία... έχασε τον πόλεμο, στοιχειωμένη από λάθη του παρελθόντος και σε κατάσταση αναγκαίας ανακατασκευής..
- Από τα 61 και πάνω η γυναίκα είναι όπως το Αφγανιστάν... όλοι ξέρουν που βρίσκεται, αλλά κανένας δεν θέλει να παέι εκεί.
Η γεωγραφία του άντρα: - Μεταξύ 15-80 ο άντρας είναι όπως την Λιβυή...
εξουσιάζεται από έναν βίλλο!
* πιο ευγενικά εν να εχαλούσε το ανέκδοτο Από μετάφραση που έκαμα από τα αγγλικά από ένα ανέκδοτο που μου έστειλε ένας φίλος μου παλαιστήνιος
Εψές η βραδιά ήταν ατίθαση και το πρωινό με βρήκε μεθυσμένο, έφυγα και τους είπα είμαι καλά, πάω σπίτι.
Ανέτειλε και με βρήκα κάπου σε ένα δρομάκι ξεχασμένο, δεν θυμόμουν πώς να πάω σπίτι.
Μετά, από κάτι περιέργα νοσήματα τελικά τα βρήκα να 'ρθω σπίτι.
Ακόμα μεθυσμένος, απο τις χειρότερες φορές θα ΄ναι.
Δεν θα ξαναπιώ.
Καλά.
Δεν ξεχνιούνται όμως με το ποτό, τίποτα δεν ξεχνιέται με το ποτό.
Έδωσα ξανά ελπίδες και δεν έπρεπαι. Ελπίζω να κατάλαβε ότι τίποτα δεν σήμαινε.
Εξάλου έναν μεθυσμένο ποτέ δεν πρέπει να ακούς, καλύτερα ομώς μεθυσμένο να σε λέν παρά τρελό. Να ξέρεις όμως έσυ παρόλο 'μεθυσμένος' να γίνεσαι άρρωστος με το πολύ ποτό γιατί δεν σε κάνει να ξεχάσεις όπως άλλοι υποστηρίζουν, μα ούτε πιο αυθόρμητο σαν κίβδηλες υποσχέσεις.
Να θυμάσαι τα πάντα όμως και να έχεις επίγνωση για τα πάντα, να έπινες μονάχα για να δώσεις αφορμή να σε πούνε μεθυσμένο παρά τρελό και ας είναι αυτό που είσαι και κανείς δεν καταλαμβαίνει το γιατί..
Συγχωράτε με για αυτό που είμαι..
Σιγά, σιγά, μου περνάει και η ιμικρανία τώρα πια..
Καλώς ορίζω τον νέο συντελεστή του βλογίου, εν ονόματι ο επίδοξος.
Οι απόψεις του ωραίες και αντικοιμενικές εξ όσο γνωρίζω, γνώστης ιστορίας και άλλων πολλών διαφόρων θεμάτων, με πρωτότυπη και προοδευτική ιδεολογία.
Ελπίζω και πιστεύω τα άρθρα του να ενισχύσουν το βλόγιο και να είναι επίδοξα όπως και το όνομα του!
Καλώς όρισες επίδοξε!
να ζήσουν οι γεναίτζιες σήμερα τζιαι κάθημερα, που εγιορτάζαν εχτές
η γυναίκα ίσως είναι το πιο ιερό πλάσμα στον κόσμο, όπως τζιαι το πιο επικίνδυνο.
εγεννήσαν μας, εμεγαλώσαν μας, προσέχουν μας, ερωτεφκούμαστεν, αγαπούμε, πονούμε, πληγωνόμαστε, ταλαιπωρούμε, βασανίζουμε, αναζητούμε ανασφάλειες τζια στο τέλος καταλήγουμε να συν - ζιούμε ή να αναπωλούμε για τούτο, σε τούτο το πλανήτη γη.
ο άντρας δίχα την γυναίκα νομίζω ήταν να 'ταν καράβι δίχα παννί σε ένα ωκεανό, στάσιμο, αλλά με ούριο άνεμο..
το τραγούδι τούτο αφιερώνω στην μάνα μου, που ποττέ δεν της είπα χρόνια πολλά. Πρέπει να έσιει 10 μέρες να της μιλήσω τουλάχιστο, τζιαι σήμερα που με έπιασε τηλέφωνο, μετα που 5 χαμένες κλίσεις της τζιαι τελικά απάντησα το, εθύμωσα της γιατί με πιάνει τζιαι ενοχλά με τζια έκλεισα της το. Τελικά είμα πολλά μαλάκας γιος.
Για σένα μάνα να σε καλά, παρόλο που εν έχω τα κότσια να σου το πω... η μόνη γυναίκα που ίσως αληθινά μας αγαπά...
A friend in needs a friend indeed, a friend with weed is better, a friend with breasts and all the rests, a friend who is dressed in leather...κάπως έτσι ξεκινάει το πρωινό Δευτέρας, με τα headphones στα αφτιά.
Ένα πρωινό που μοιάζει περισσότερο με δειλινό.
Μελαγχολικό, βρεγμένο, μελομένο.
Μια μέρα τυπική. Εκέι στα βιβλία τους, στις θεωρίες τους, στους αριθμούς τους, στα κομπιούτερς τους.. στα συστήματα τους.
Βαριέμαι.
Η ημέρα σήμερα όμως με περιμένει και δουλειά ακόμα περισσότερη. Προετοιμαζόμουν ψυχολογικά το Σαββατοκυρίακο γι'αυτό. Η εργασία: δύο μέρες πανεπιστήμιο, ένα ολόκληρο μάθημα. Σε δυο μέρες πρέπει να βγάλω υπολογισμούς για το κτίσιμο μιας ολόκληρης πολυκατοικίας.
Δύο 24ωρα σχεδόν δίχως ύπνο.
Ευτυχώς εν είμαι μόνος μου αλλά είμαστε σε ομάδα των δύο.
Τζιαι ρωτά με τωρά η 'συνάδελφος': "Πκιάνουν σήμα;"
το σχόλιο μου από το ποστ της Μυρτώ που σκέφτηκα καλά είναι να το βάλω κι εδώ,
Ελαμίτη,
εσύ, ο απόγωνος των Ελλήνων, σπέρμα του Σοφοκλή, Περικλή, Σωκράτη, Μέγα Αλέξανδρου, Παλαιολόγου, Κολοκοτρώνη και Παπαδόπουλου(αν πρωτιμάς):
Θα ήθελα να είμαι στην θέση να σου πω ότι χαίρομαι που έχεις διαβάσει συγγράματα πολλά αλλά δυστηχώς μετά λύπεις αναλογώ τις ιδεολογικές σου παρατάξεις. Είμαι σίγουρος εξάλλου ότι έχεις κατανοήσει απόλυτα τoν Μικχαήλ Μπακουνίν και κατανοάς γιατί αντιδρούν έτσι οι αναρχικοί (ασφαλώς ειρωνεύομαι εδώ, καθώς το Αναρχικο μανιφέστο δεν έχει να κάνει τίποτα με τους σημερινούς βάνδαλους ουτοκαλούμενους αναρχικούς). Εξίσου σίγουρος είμαι ότι έχεις διαβάσει το Κεφάλαιο ή το Κουμμουνιστικό Μανιφέστο και κατανόησες κατά πόσο έχει βασιστεί επάνω τους το δημιούργημα της Σοβιετικής Ένωσης ή ακόμα καλύτερα αν πραγματικά στις μέρες μας αυτοί που δηλώνουν κουμμουνιστές πραγματικά στα αλήθεια είναι ή μπόρουν να είναι.
Δυστηχώς όμως αμφιβάλλω να τα έχεις κατανοήσει αυτά καθώς θα εκτιμούσες την αδυναμία του ανθρώπου στο να χωρίζει... και να χωρίζεται..
Ακόμα χειρότερα όμως εσύ αποτελείς την χείριστη μορφη αυτής της κατάντιας καθώς αναλογιέσαι σε μια ομάδα φασιστική με παροποίδες που εγωιστίκα νοιόθει ότι υπερβάλει σαν ον απο τον όμοιο του (δηλαδή θείο ίσως) - κάτι που ίσως να αντικρούει τις θρησκευτικές σου ανησυχίες.
Κατανόω όμως ότι είναι μία δικαιολόγια κατασκευασμένη να λες ότι έχεις διαβάσει πολλά συγγράμματα που μπορεί πραγματικά να τα έχεις αναγνώσει μα δυστηχώς και πάλι όπως έχει πει και η Μυρτώ εαν είσαι προδηδεασμένος τότε καλύτερα γάμα τα! Παραπλάνηση και προπαγανδα είναι χειρότερη από αμάθεια.
Είσαι ένα κατασκεύασμα δυστηχώς για να ικανοποιήσει συμφέροντα εγωιστικά και ζηλιοφθόρα. Με απότερο σκοπό να του πουν: ‘Μπράβο έχεις δίκαιο’. Αναγνωρίζεις για τι μάχεσαι; για τι; για την προστασία του εθνούς μου; από πκιον; από έσενα κυριως.
Εάν μου λες εσύ είσαι ο πατριώτης που θα σώσει την ταυτότητα μου ή την εθνική μου συνείδηση από την κατάντια της παγκοσμιοπιοισης ή της μετανάστευσης τότε σου λέω λανθάνεσαι. Αύτο που θα με βοηθήσει να μάθω τι είμαι και να αναγνωρίσω την αλληνικότητα μου είναι η έρευνα της πραγματικής μου ιστορίας και να μπόρω δίχως ενδοιασμούς να ζήσω με τον συνάνθρωπό μου.
Να ΄σαι σίγουρος ότι όσοι και να γείνετε θα είστε η κατάντια μιας λανθασμένης ιδεολόγιας αποδεδιγμένης από το παρελθόν. Έμεις θα σας πολεμήσουμε γιατί εμείς ήμαστε περισσότερο πατριώτες όσο και αν σου ακούετε αυτό παράξενο καθώς έχεις μάθει λανθασμένα το νόημα αυτής της λέξης. Έμεις αγαπάμε αυτό το τόπο και θα κάνουμε τα πάντα για την ειρήνη. Έχουμε κάνει θητεία ίσως δυσκολότερη από εσένα, έχουμε πολεμήσει ή έχουμε εκτυμίσει καλύτερα το αίσθημα της ειρήνης και της αδικίας γιατι ίσως να τα ΄χουμε ζήσει και όχι βασισμένοι πανώ σε λόγια προπαγανδιστήκα που σκοπό έχουν να σας κλείσουν παρά να ανοίζουν τα αφτιά.
Παρακμάζει η κοινωνία και κατακλύζεται από ευδαιμονία και αυτός ίσως να ΄ναι ο ρόλος σας. Ο ρόλος ενός όχλου να μας φέρει συνείδηση. Περιμένοντας τους βαρβάρους καθώς θα έλεγε και ο Καβάφης…
Γιατί ο πλείστος κόσμος φοράει μάσκες; Μάσκα που να κρύβει αυτό που πραγματικά είναι. Μήπως θέλουν να δείξουν κάτι άλλο; Σαφώς. Η μάσκα η άσχημη χρησιμοποιείτε ίσως για ασφάλεια, λόγω αμφιβολίας, παρεξήγησης, διαφορετικότητας; Ενώ η μάσκα η όμορφη για ανασφάλεια, να σαγηνέψει, μαγέψει, εντυπωσιάσει, προδώσει; Τέλοσπαντον ό,τι και να ΄ναι, είναι ψεύτικο και δεν μου αρέσει. Γενικά δεν μου αρέσει η ιδέα του ψεύτικου ή να πουλήσω τον εαυτό μου. Από την άλλη χρησιμοποιείτε για να βάλει μια ασπίδα άμυνας σε ότι πιστεύετε θα κάνει κακό. Μια μάσκα αναπνοής! Δίχως πολλές φορές ο άνθρωπος να δίνει ευκαιρίες σε άτομα που να το αξίζουν γιατί η δική τους πρώτη εικόνα ίσως δεν είναι αυτή που πουλάει και σε αυτή έχουν συνηθίσει. Σε άλλες περιπτώσεις ίσως επειδή στην αρχή θυμίζουν άσχημες, παλαιότερες εμπειρίες (ίσως εδώ να υπάρχει κατανόηση). Ενώ άλλοτε λόγω αμφιβολίες που προκαλεί η κοινωνία. Βλέπε στη απλότερη μορφή: ‘αυτός/η έκανε φυλακή δηλαδή πρέπει να είναι μεγάλο κάθαρμα!’ Εγώ ποτέ μου δεν προσπάθησα να πουλήσω τον εαυτό μου και έχω τη τάση να παρουσιάζω κάτι εκκεντρικό αλλά πάντα αυθόρμητο ίσως επειδή δεν μου βγαίνει και όλη αυτή η αγοραπωλησία για να είμαι ειλικρινής. Αυτό όμως οδηγάει συνήθως στην καταστροφή και παρεξηγιέται. Ίσως να ‘ναι λάθος γιατί αυτό δεν τραβάει, δεν είναι της μόδας. Αλλά τι με νοιάζει έτσι είμαι και θα παραμείνω έτσι, γιατί ΊΣΩΣ έτσι να βρω την γυναίκα δίχως μάσκα. Η μάσκα όμως όσο καλός και να ‘ναι ο ηθοποιός στην αρχαία τραγωδία μετά την πέσιμο της αυλαίας βγάζει την μάσκα και φανερώνει αυτό που είναι. Τότε είναι εκεί που όλα φανερωνονταί και οι σχέσεις ανθρώπων χαλούν καθώς ήταν φτιαγμένος στο δήθεν και το ψέμα. Τώρα στις απόκριες. Ίσως να βγάζουμε τις αληθινές μάσκες και να βάζουμε τις ψεύτικες. Δημιουργώντας έτσι μία ιδανική εποχή για γνωριμίες...; ή παρά είμαι αισιόδοξος;
καλά... κάθουμαι βιβλιοθήκη να θκεβάσω επειδή σε 2 ώρες έχω εξέταση. Ναι, τωρά εθυμίθηκα να κάτσω.
Τζιαι κάθετε δίπλα μου ένας κινέζος, ο πρώτος της χρονιάς μου.
Εσηκόστηκε 10 φορές να έβρει βιβλία τζιαι journals, εν όπως τον μανικομένο τζιαι τέλια πας την πρίζα. Τζιαι πίνει τον καφέ όπως σίρνεις το μαλακτικό στο πλυντήριο..
Εφοίθηκα τον.
Ελυπήθηκα τον, πρέπει να έσιει πολύν ζωή.
πρέπει να εσύγχισε την κοκαίνη με την ζάχαρη στο περίπτερο. εν εξηγείτε άλλοσπος!
Από τον καιρό του Μινωικόυ -Κρήτη πολιτισμού και ακόμα πιο πριν, δηλαδή από τις αρχές του ελληνικού πολιτισμού οι σχέσεις Κύπρου με τα νησιά του Αιγαίου λόγω χαλκού ήταν πολλές. Ενώ στην συνέχεια φένεται καθαρά η στενή σχέση στην εξέλιξη της ιστορίας μεταξύ της Κύπρου και του υπόλειπου ελληνισμού.
Είναι αλήθεια ότι μέτα το 323 πΧ με τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου η Κύπρος έχει μια σειρά απο πολιορκητές καθώς η στρατηγική της θέση την κάνει μήλο της έρειδος.. Κατακτητές όπως τους Ρωμαίους, Βενετούς, Φράγκους, Οθωμανούς και Άγγλους ακολοθούν, παρόμοια ιστορία με τα πλείστα νησιά της Έλλαδας εκτός απο Άγγλους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αλλοιώνει την ελλήνικότητα απλά την διαμορφώνει βάζοντας και άλλα στοιχεία στον πολιτισμό μας.
Η κουλτούρα μας, τα έθιμα μας και ο πολιτισμός μας έχουν βάσεις αυτήν την ιστορία, παρά το γεγονός ότι τελευταία η παγκοσμιοπίοιση από εταιρίες πολυεθνικές και γενικώς του κεφαλαίου τα καταστρέφει όλα αυτά.
Οι λέξεις ελληνοκύπριος και τουρκοκύπριος δημιουργηθήκαν καθαρά με βάση την θρησκεία με σκοπό ώστε να χωρίσουν τους κατόικους μεταξύ τους και να τους αποδυναμώσουν. Οι άγγλοι πάντα ήταν καλοί διπλομάτες.
Τώρα για τους 'τουρκοκύπριους':
Όταν εν καιρώ Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το 1571 στην Κύπρο εγκαταστάθηκαν περίπου 2000 τσιφλιχάδες για να ελέγχουν την Κύπρο αλλά όπως και σε άλλα τόσα μέρη στην στερεά Ελλάδα και τα νησιά της. Μέχρι και το 1974 άλλοι έπικοι δεν ήρθαν καθόλου από την κεντρική Τουρκία. Αν υπολογίσουμε ότι τότε ο πληθυσμός του νησιού υπαριθμόυσε περίπου 300 000 κατοίκους αυτό κάνει τους 'άσιλλα' Τόυρκους- Οθωμανούς το 0.7% του πληθυσμού. Σκεφτείτε όταν και αυτοί οι τσιφλιχάδες έκαναν και οικογένεια και αναμείκτηκαν με τους Έλληνες πόσος Οθωμανισμος έμεινε στα γωνίδια μέσα τους, μετά απο τόσες γεννίες. Είναι αλήθεια ότι αυτό που κράτησαν ήταν η θρησκεία τους, τον μουσουλμανισμό. Αλλά αυτό δεν εξήγα την ονομάσια τους μετα από 400 χρόνια απο τους Άγγλους ως Τουρκοκύπριους.
Ερωτήματα:
1.ο ελλαδίτης που ζιει στην Αθήνα και οι ρίζες του είναι εκεί, εδώ και χίλια χρόνια, έχει ήθη και έθιμα ελληνικά, η γλώσσα του είναι η ελληνική αλλά είναι παγανιστής και πιστεύει στον 12θεο σαφώς και είναι έλληνας καθώς και ο παγανισμός είναι πιο ελλήνικος απο τον χριστιανισμό αν κανένας πει ότι ο ελληνισμός συνδέεται με τον ορθόδοξο χριστιανισμό.
2.ο ελλαδίτης που ζιει στην Θεσσαλονίκη ή Θράκη και οι ρίζες του είναι εκεί, εδώ και χίλια χρόνια, έχει ήθη και έθιμα ελληνικά, η γλώσσα του είναι η ελληνική αλλά είναι μουσουλμάνος, όπως υπάρχουν και πολλόι τέτιοι σ'αυτες τις περιοχές σαφώς και είναι έλληνας και κανένας δεν μπόρει να το αρνηθεί.
3.ο Κρητικός γιατι δεν ονομάζεται ελληνόΚρητας και εμείς ονομαζόμαστε ελληνοκύπριοι. Μονάχα Κύπριος να έλεγες έπρεπαι να εννοείται ο ελλήνισμος μας.. αλλά φένεται οι Άγγλοι έχουν κάνει πολύ καλή διπλοματία και όχι μόνο κάνουν τους ξένους να αμφισβητόυν την ταυτότητα μας αλλά και τους ίδιους εμάς.
Φυσικά όλα αυτά που έχω πει δεν ισχύουν τώρα καθώς Τουρκοκύπριοι ονομάζοντε οι έπεικοι. Ουσιαστικά δημιουργήσαμε αυτό από μόνοι μας, αυτό που θέλαν οι Άγγλοι.
Αλλά και πάλι αυτό δεν εξήγα τον τόσο φασισμό και ακραίες απόψεις ιδικά απο νέους να λένε ότι η μόνη λύση είναι η διχοτόμηση.
Άνθρωπος που δεν μπορει να συνεπιβιώσει με τον συνάνθρωπο του δεν του αξίζει κανένας.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας όταν ιστορία δεν γνωρίζουμε γιατί ο καθένας μπόρει να μας κάνει ότι θέλει. Να μας προπαγανδίσει και να μας φασιστοπιοίσει.
Ο Χένρι Κίσσινγκερ μεγάλος υπέυθηνος για την τραγωδία της Κύπρου, βραβευμένος με Νόμπελ ειρήνης και η πιο δυνατή μορφή της Αμερικής σαν υπουργός εξοτερικών λόγω και εν μέσο του Watergate scandal του Νίκσον όπου συμπτοματικά αυτή ήταν και η περίοδος όπου σηνέβηκε η Τούρκικη απόβασης στην Κύπρο σαφώς μετά από την έγκριση του Κίσσινγκερ. Αυτός ο κύριος είχε κάποτε δηλώσει ότι οι Έλληνες είναι εκ φύσεως επαναστατικοί και ένας λαός δύσκολο να ελέξεις για αυτό που πρέπει να κτυπίσουμε πρώτα είναι την κουλτούρα τους , την γλώσσα τους και την θρησκεία τους. Και μετά διερωτάμαι, εμείς οι σύχρονοι έλληνες εν μέσο παγκοσμιοπίοιησης αφήνουμε την κουλτούρα μας σιγά σιγά να διαμορφώνεται απο τον Δυτικό κόσμο, το Χόλιγουντ και τα ΜΜΕ. Ενώ την γλώσσα μας συνεχώς αποδυναμώνουμε, βλέπε greeklish ενώ χρησιμοπιούμε αγγλικές λέξεις για να πούμε κάτι που δεν θυμόμαστε.. για την θρησκεία δεν θα σχολιάσω...
Ασχολούμαστε και διαπληκτιζόμαστε συνεχώς ότι είμαστε καλύτεροι ο ένας από τον άλλο.
Μας αρέσει να χωριζόμαστε και να χωρίζουμε.
Μας αρέσει αυτός ο εγωισμός... νομίζουμε ότι υπάρχουμε έτσι... δυστηχώς.
Τώρα θα σκέφτεστε που κολλούν οι πόρνες;
Οι πόρνες στο τέλος της ημέρας είναι οι μόνες που θα σωθούν επειδή σε σχέση με έμας τα αμαρτήματα τους είναι ελάχιστα..
φχαριστώ, το ποστ τούτο δεν το έγραψα για κανένα παρά μόνο για μένα, για να θυμούμαι μήπως τζιαι ξεχάσω, δικαιούστε να διαφωνίσετε με άποψη τζιαι πολιτισμένα...
